Persbericht: Volendam 17-7-2017
Schrijver Eddy Veerman in gesprek met Snowboarder Chris Vos
’Dat nieuwe been belooft wat!’
Eddy Veerman schrijft wekelijks het Paralympisch Journaal in de Telegraaf. Daarnaast schreef hij onder meer de biografieën van Esther Vergeer en Jan Smit en onlangs kwam zijn boek 'Was Getekend 2, de inspirerende verhalen van zestien Paralympische sporters’ uit. Eddy volgt snowboarder Chris Vos op de voet en schrijft zijn belevenissen op in columns. Dat en meer zal volgend jaar rond de Paralympische Spelen van Pyeongchang leiden tot een boek.
"In gesprek met Snowboarder Chris Vos"
Ik was sceptisch en maakte me zorgen, aan de vooravond van mijn belangrijkste snowboardseizoen tot dusver. De tijd tikt door richting Paralympische Spelen, het eerste trainingskamp is in aantocht, maar qua materiaal - mijn nieuwe prothese - was ik nog niet ’sneeuwklaar’. Tot ik de nieuwe versie van suspensionbouwer HK en Frank Jol Orthopedie mocht testen. En daar werd ik heel blij van. Tijdens de droogtraining op Papendal kreeg ik een enorme rebound, waar ik aan moest wennen. Maar ik kon natuurlijker bewegen, omdat er een mechanisch enkelgewricht in zit, waardoor ik beter én meer kan squatten. Nu nog in de sneeuw… Daarom toog ik dit weekeinde vervroegd naar Zwitserland, waar de piste er voor deze tijd van het jaar al goed bij ligt. Maar we moesten wel heel hoog en het was een steile piste, dus dan is het was moeilijker ’voelen’ je kunt geen lekkere bochten draaien. Ik ben nog wel zoekende, maar na wat aanpassingen ging het carven lekker.”
’Papendal voelt als thuis’, zei ik, toen ik vorige week op datzelfde sportdomein van NOC*NSF tijdens de ’Best of Papendal’ het podium op mocht. Alle daar werkzame en trainende coaches en atleten waren uitgenodigd, om terug te blikken en vooruit te kijken. Het ging over de voortgang van Papendal en samen met twee andere atleten mocht ik op het podium vertellen over mijn WK en hoe het is op Papendal. Over dat laatste kan ik eenvoudig zijn: ik heb er de kans gekregen om twee keer per dag te trainen en dat maakt me nog beter. Ik ben er dus heel bij mee. In mijn tweede thuis mocht ik de afgelopen weken vaker op een podium plaatsnemen.
Tijdens de Pyeongchang 2018-kick-off, waar voor het eerst in de geschiedenis de Olympische en Paralympische sporters van de Nederlandse afvaardiging samen voor waren uitgenodigd, was me gevraagd om in een De Wereld Draait Door-setting aan de tafel van presentator Matthijs van Nieuwkerk te komen zitten. Leuk dat ik daarvoor werd gekozen. Ik mocht iets vertellen over sport & sociale media. Ik vond het best spannend, maar zodra ik over mijn eigen sport mag vertellen, dan hou ik niet op. BN-ers als illusionist Victor Mids, Erben Wennemars en Floortje Dessing waren er ook en er was de kans om ook de valide sporters te leren kennen. Het gaf een mooi grote gemeenschappelijk gevoel. En uiteindelijk gaan we als Olympiërs en Paralympiërs straks heen met hetzelfde doel: het beste uit onszelf te halen. En deze dag gaf me echt het gevoel dat ’het' gaat beginnen. We mochten als sporters onze voorkeuren aangeven, als het gaat om welke faciliteiten we wensen, in de vertrekken van het Olympisch dorp, zoals in de lounge.
Niet veel later was me op Papendal gevraagd om als een van de sporters plaats te nemen in een panel tijdens de kinder persconferentie op Olympic Day. Zo’n tweehonderd basisschoolleerlingen mochten op die dag dat de Olympische Spelen ooit zijn ontstaan een kijkje nemen achter de schermen. Het moet hen inspireren te gaan en blijven sporten. En ze mochten vragen stellen aan turnster Sanne Wevers, BMX-er Jelle van Gorkom, judoka Anicka van Emden, chef de mission Jeroen Bijl en aan mij. Ik heb me kapot gelachen. Ze waren heel enthousiast en hadden allerlei vragen. Vooraf dacht ik: zal ik wel vragen krijgen? Maar dat waren er heel veel. Alleen had men niet bedacht dat toen het afgelopen was, al die kinderen een handtekening wilden en op de foto wilden. We hebben daar nog een uur gezeten, zetten onze handtekening op van alles en hebben heel veel selfies gemaakt met de kids. Aan mij werd gevraagd hoe ik mezelf verplaats, dus ik vertelde over mijn skateboard, maar ze vroegen bijvoorbeeld ook of ik het been dat verlamd is al eens heb gebroken en of ik dat dan voel. Prachtig hoe open kinderen zijn en daarom doe ik dit soort dingen graag, ik hoop dat ik volgend jaar weer mag. Daarbij was het gaaf om naast Sanne te mogen zitten als Paralympiër. Dat geeft toch een stukje erkenning.
Zoals gezegd ben ik enorm blij dat ik voor Pyeongchang op schema zit. Die nieuw suspension (veer) geeft me zoveel meer mogelijkheden. Ik had het ’nieuwe been’ na het testen bij de bouwer meteen meegenomen en ben er op Papendal mee gaan trainen. Ik kon beter en symmetrisch met twee benen squatten en de rebound die ik krijg is enorm. Daarom wilde ik zo snel mogelijk de sneeuw in, zodat er voor het trainingskamp over drie weken in het Italiaanse Stelvio nog gesleuteld kan worden. Even geen Papendal - ook dat is wel eens lekker - en lekker de bergen in. Ik was nieuwsgierig, helemaal met deze nieuwe stellage, want ik heb nu als het ware een voet onder mijn voet. Die geeft me de gelegenheid beter de druk te verdelen op mijn snowboard. En ik kan bij dit been ook alles verstellen, het hydraulische systeem aanpassen, dichtdraaien, openzetten. Ik kan nu sneller omhoog komen op rollers (bulten). Op het onderdeel banked wil je juist lager blijven en dat kan ik nu instellen. Mooi om met dat spul te spelen. Op Papendal gebruikte ik het voor het eerst tijdens het skateboarden en door de vering leek ik wel een tijger. Dat belooft veel.’