Chris in gesprek met Prins Harry uit Engeland.
Noordbeemster 9-9-2018 geschreven door Eddy Veerman
‘De zomer is nog niet ten einde, maar nog even en wij gaan de sneeuw opzoeken. Dan staat het eerste trainingskamp op het programma. Maar wat was het een heerlijke zomer, met vlieglessen, deelname aan een autocross - samen met m’n vader en broer Lorenzo - én een bijzondere ontmoeting met Prins Harry.
Eerst was er twijfel. Het was zó apart. Opeens kreeg ik een vreemde mail, met een uitnodiging om Prins Harry uit Engeland te ontmoeten. We geloofden het eerst niet. Maar het bleek écht. Hij was een paar dagen in Nederland, onder meer ter aankondiging van de Invictus Games, die in 2020 in Nederland worden gehouden. Ik was er samen met andere sporters, zoals Epke Zonderland en Marc van de Kuilen, als rolstoelbasketballer deelnemer aan die Games. Tuurlijk gaat zoiets heel vluchtig, maar ik vond het superbijzonder om hem te mogen spreken, écht een eer.
Misschien vlieg ik nog eens zijn kant op om zijn optrekje te bekijken. De studie om het vliegbrevet te halen, is een lange zit. Ik heb m’n medisch certificaat binnen, maar met de ‘theorie’ ben ik nog een tijdje zoet en dan nog veel vlieguren maken. Maar het gaat heel goed.
Het vergt tijd en geduld en dat is iets wat mensen die meedoen aan een autocross niet hebben. Je moet ook een beetje maf zijn. Ik kon eindelijk een keer meedoen aan de Beemster Auto Cross, in onze gemeente. Drie weken eerder had ik proefgereden in Venhuizen en dat ging heel goed.
Vervolgens kwam de thuiswedstrijd. M’n vader en broer Lorenzo deden ook mee. Ik was best zenuwachtig: die ronkende motoren van botsauto’s, want dat zijn het eigenlijk. Er gebeurt van alles om je heen, je mag elkaar uitschakelen onderweg.
Nee, er speelde geen onderlinge competitie tussen ons, het is meer survivallen en zo ver mogelijk komen. Lorenzo ging goed, m’n vader ook, al gingen ze wel allebei over de kop. Ik had dit keer een beetje pech, was wel meteen door naar de kwartfinale en mocht daarin vooraan starten, maar de gaskabel bleek kapot. Daardoor kreeg ik maar vijftien procent power… Jammer, maar wel super gave dag gehad.
Ondertussen zijn we alweer maanden volle bak in training. Met veel cross-over sporten. Zo stond de afgelopen weken bijvoorbeeld in het teken van surfen en teambuilding op Vlieland. Met het koken van producten uit de natuur en toffe andere dingen. Volgende week gaan we naar Frankrijk voor nog een week surf en dan wacht de sneeuw in Pitztal. Die afwisseling is heel leuk. Het is wat minder ‘regime’, meer vrijheid in de keuzes wat wijzelf willen, maar wel keihard trainen.
Langzaam maar zeker begint het weer te beginnen, want dit keer gaat de World-Cup in Dubai in oktober wel door.
Ik voel me goed - op elk vlak - en ben klaar voor het nieuwe seizoen en het rijden van wedstrijden. Er is niet dat grote doel van een Paralympische Spelen, maar voor mij tellen de World Cups en het WK wel zwaar.
Technisch team overleg voor ontwikkeling van Chris zijn snowboard been bij HK Suspension.
Ondertussen is er wel meer tijd om te sleutelen aan mijn prothese. Er is een nieuwe veer onderweg en die wordt tijdens het eerste snowboardcamp getest. De veer zelf heeft meer afstelmogelijkheden en ik zal een stukje range winnen, waardoor ik meer kan squatten en flexibiliteit heb. Het gaat uiteindelijk voordeel opleveren, maar in het begin wordt het zeker wennen. We zijn in ieder geval enthousiast. Zijn weer gegroeid in kracht en behendigheid en ik ben heel benieuwd hoe dat uitpakt in de sneeuw.
Telkens als mijn vriendin Lisa en ik straks terugkeren uit het buitenland, komen we terecht in het nieuwe huisje waar we net de sleutels van hebben gekregen. Het is iets dichter bij Papendal, iets meer buiten de stad, gewoon een wat chiller plekje dat op ons pad kwam. Superbij, maar ehhh… eerst nog verhuizen…