Persbericht: Noordbeemster 17-6-2018
Terwijl in ons land de warmste meimaand in driehonderd jaar werd gemeten, heb ik me in die weken voor het eerst sinds de Paralympische Spelen van Pyeongchang weer eens in de sneeuw begeven. Het startsein van een nieuwe Paralympische cyclus is gegeven, maar niet voordat wij, mijn vriendin Lisa Bunschoten en ik, eerst van een maand vakantie op Bali hebben genoten.
In de eerste week kon ik nog niet echt genieten, was bezig met andere dingen en stond duidelijk nog niet in vakantiestand, zoals Lisa ook afkickverschijnselen had. Alles was jarenlang op de prestaties van die ene week in Zuid-Korea gericht en opeens mag of moet je alles loslaten. Aanvankelijk zouden we gaan rondreizen op Bali, maar we kozen ervoor meer te relaxen, te surfen en het is daar gemakkelijk om met een scooter dagtripjes te maken. Op die manier hebben we de locals ontmoet en die keken best wel op van twee Europeanen met een prothese.
We zijn gewoon wat weggetjes ingeslagen en hadden niet het gevoel dat het er onveilig was. Onze indruk was dat er hele lieve mensen zijn, behulpzaam. Je ziet er de langs de weg bedelende kinderen. Vervelend om te zien, omdat je niet wilt dat het zo gaat, maar je kunt er weinig aan doen. Je ziet ook dat de moeder verderop gewoon zit te eten. Dat komt dan weer heel anders over.
Eenmaal terug in Nederland, was dat best gek. De tijdens en na de Paralympische Spelen ontvangen champagneflessen stonden er nog, de medailles lagen op tafel. En dan start je de auto voor het eerst weer om richting Papendal te gaan. We zijn begonnen met de trainingen maar in dit post-paralympisch seizoen ziet het programma er gelukkig anders uit. Met nóg meer cross-over sporten. Naast het mountainbiken en skateboarden mochten we er nog een zelf uitkiezen en ik heb voor boksen gekozen, om weer op een andere manier sterk te worden.
De tijd vliegt voorbij, lekker buiten bezig zijn. Ook om me heen hoor ik dat sporters toch even uit het zwarte gat moeten kruipen en het is daarom goed dat we minder dan normaal op Papendal trainen. We gaan ook pas later dan gebruikelijk in het seizoen de sneeuw in. Lisa en ik namen laatst wel deel aan een valide-wedstrijd in Landgraaf, gewoon voor de lol, om even lekker op het snowboard te staan. Ik pakte voor het eerst na ‘Pyeongchang’ weer mijn oranjehelm, oranje jas en handschoenen uit mijn tas en dat was best bijzonder. Het geeft toch weer een bepaald gevoel, doet je denken aan toen.
Zoals dat speciale gevoel ook voor mijn boek, waarvan de tweede druk is uitgekomen, geldt. Het grootste deel van ‘Xtreme’ heb ik bewust niet vooraf gelezen, pas tijdens mijn vakantie na de spelen en dat kwam behoorlijk binnen. Echt heel heftig en mooi. En daar ben ik trots op. Zoals ik dat ook ben op de andere ontwikkelingen. Hier en daar mag ik een presentatie geven, of officiële openingen verrichten. Dat geldt ook voor Lisa. De Spelen hebben bij haar een litteken achtergelaten in het gezicht. Door middel van masseren en insmeren gaat het er steeds beter uitzien, maar het zal vermoedelijk altijd zichtbaar blijven.
En eindelijk kan ik verder met mijn vlieg pilotenopleiding want dat stond even op de tweede plaats. Mijn lesvliegtuig is aangepast met een speciale hendel op de voet pendalen waarmee ik deze met mijn hand bedien. Ik ben druk met de studieboeken bezig en heb mijn eerste vlucht gemaakt. Machtig mooi en een droom die voor mij uitkomt. Ik hoop dat ik in de toekomst hier wellicht na mijn sportieve prestaties op terug kan vallen.
Voor nu is het dus leren trainen slapen en uiteraard tussen door eten.
