Naam Fotograaf: Natasja Vos Fotografie
’Op het WK was ik echt even bang dat ik zou verliezen’
Met de prolongatie van zijn wereldtitels op de boardercross en banked slalom in de rugzak is Chris Vos naar PyeongChang afgereisd voor het testevent. Exact over een jaar vormt de piste daar in Zuid-Korea immers het decor van de Paralympische Winterspelen.
De Noord-Beemsterling is relaxt, nadat hij een maand geleden op het WK in het Canadese Big White zijn concurrentie op het voornaamste evenement aftroefde. Met een heroïsch gevecht in de finale van de boardercross. Maar de achttienjarige atleet moest naderhand erkennen dat hij zich wel degelijk achter de oren krabde na de timetrails op die discipline. ,,Ik moest na de Amerikaan Mike Schultz starten. Ik had hem lange tijd niet zien racen. Tijdens de X Games van twee jaar geleden brak hij zijn enkel. Mike is een fanatiekeling als het gaat om snowmobiling - racen met zijn sneeuwscooter - en daar heeft hij zich daarna op gefocust. Maar nu is hij terug bij het snowboarden en hij heeft niet eens veel op zijn snowboard gestaan, maar hij is gewoon heel goed. En hij heeft een eigen bedrijfje voor het maken van protheses en de veringen, suspensions. Hij heeft dus gesleuteld in het voorbije anderhalf jaar. Ik schrok. Want de tweede timetrail verliep hetzelfde.”
,,Mijn eerste run was op zich oké, een snelle run, maar ik wilde de race opbouwen. Ik had wat foutjes onderweg, maar ik was niet ontevreden. Kwam ik beneden en daar zag dat ik anderhalve seconde langzamer was. Holy shit, what the fuck is dit? Hoe moet ik dit gaan inhalen? Ik kwam vervolgens met nog maar half opgeheven hoofd bij mijn coach Frank Germann. Mijn focus was niet helemaal goed, ik was een beetje wazig, ik weet niet zo goed waarom. Daarom was ik bang dat ik het zou gaan verliezen. Mijn coach Frank Germann bleef relaxt en zei: ’Je reed niet slecht en het gaat straks niet om de snelste tijd maar gewoon om wie het snelste beneden is’.”
,,Wat Mike heel goed kan en waar zijn prothese heel goed voor is, is het rijden van de perfecte lijnen. Maar in een heat - als het head-to-head is - kun je niet de perfecte lijnen rijden. Dan moet je je aanpassen aan elkaar. En als hij van zijn lijn moet afwijken, dan schiet hij sneller de baan uit en kan vallen. Dat gebeurde hem in de kwartfinale, waardoor ik hem niet ben tegen gekomen en dat vind ik wel jammer.”
Vervolgens brandde in de eindstrijd een tactisch schouwspel los tegen de Oostenrijker Reinold Schett. ,,Ik wist dat ik na de start en de hobbels achter zou komen te liggen. Het jaar ervoor pakte ik hem in de derde bocht, maar bij de volgende schans vloog ik zo hoog, dat ik op mijn bek ging, waardoor hij won. Ik moest dus in het begin wat passiever zijn. Ik bleef ook behoorlijk rechtop rijden. Ik kwam heel zachtjes dichter bij hem om vervolgens in de één na laatste bocht snelheid maken en er langs te gaan. Eigenlijk was de lijn die ik reed niet goed: we hadden afgesproken dat ik in bocht zeven de meeste kans had hem te pakken en dan moest ik aan de binnenkant zitten. Maar ik kwam aan de buitenkant terecht, moest naar binnen sturen en kwam over zijn board heen. Mijn handje ging naar de grond, ging zelf ook bijna onderuit en verloor heel veel snelheid. Maar hij tikte mijn board aan en ging wel onderuit. Het was niet volgens het tactisch plan, maar dit maakte het wel spectaculairder.”
,,Het liep niet zoals het moest, ik liet het eventuele goud twee keer bijna uit mijn handen vallen en als je het dan in de een na laatste bocht van de finalerun nog pakt, dat geeft echt een supergevoel.
Daarna was de spanning eraf voor de banked slalom en kon ik daar freeriden naar het goud. Maar die titel op de boardercross heeft meer betekenis voor mij dan alleen het goud. Omdat het head-to-head is en ik er op dat moment stond.”
Een week later verloor hij tijdens de World Cup van Schett in het Spaanse La Molina. ,,Dat was een gemakkelijke course, omdat er niet veel schansen in zaten, niet veel technische features. Op rollers - kleine hobbels - kan ik met mijn beperking geen snelheid maken, daardoor schoten de anderen me voorbij. En de stress was er bij iedereen van af.”
Wat het WK duidelijk maakte, is dat de Nederlander er fysiek en mentaal uitstekend voorstaat, maar dat er materiaaltechnisch werk aan de winkel is. ,,Ik voer al een tijdje een zoektocht naar het juiste materiaal. En dan met name in de vering van mijn prothese, die kan niet snel en diep genoeg wat mij betreft. Er is zoveel ontwikkeling in technologie aan de gang en ik denk dat wij daarin wel op achter lopen. We zijn zoekende, maar de prioriteit is dat we een goede veren-bouwer vinden. Ik heb, in tegenstelling tot de meeste andere parasnowboarders, niet een been dat je er onder kunt schroeven, ik heb iets heel specifieks en daarom moet ik ook iemand vinden die heel specifiek die veer kan aanpassen en bouwen. Ik moet de juiste vering qua grootte en zwaarte vinden en dat is nog wel een opgave. Dan is het voor mijn prothesemaker Frank Jol de kunst om het eronder te bouwen. Nu gaat het goed, maar het kan beter.”
,,Zuid-Korea zie ik vanaf donderdag echt als een testevent. De trainingen en wedstrijden staan in het teken van het inspecteren van het gebied, ik verwacht dat de course vrijwel hetzelfde zal zijn als volgend jaar. Ik denk dat het heel technisch gaat worden, daar zijn de Koreanen wel van. Ik heb inmiddels alle buitenlanders wel gezien op wedstrijden of op beeld. Dus ik verwacht geen verassingen meer, als het gaat om deelnemers die opeens tevoorschijn komen.”
