In Europa Cup tussen valide racers

 

column 2

Fotograaf: Natasja Vos 

Persbericht: Volendam 9-9-2017 door Eddy Veerman

‘In Europa Cup tussen valide racers’

 

Eddy Veerman schrijft wekelijks het Paralympisch Journaal in de Telegraaf. Eddy volgt snowboarder Chris Vos op de voet en schrijft zijn belevenissen op in columns. Dat en meer zal volgend jaar rond de Paralympische Spelen van Pyeongchang leiden tot een boek.

 "In gesprek met Snowboarder Chris Vos"

 

‘Het heeft wat geduld gekost, maar drie weken trainen in de sneeuw van Saas-Fee heeft me de belangrijke bevestiging gegeven dat ik één ben met mijn nieuwe been. Vandaar dat ik graag de eerste competitieve test was aangegaan tijdens de World Cup in Dubai. Maar de wedstrijden daar zijn vooralsnog afgelast, wat ons heeft doen besluiten in te gaan schrijven voor Europa Cups met de valide racers. Supertof!

Vorig jaar testte ik op allerlei vlakken als de beste, maar een tijdje geleden zag het er minder goed uit en daar schrok ik van. De coach zorgde er meteen voor dat ik het allemaal in het juiste perspectief kon plaatsen, want tenslotte had ik ten tijde van het testmoment mijn nieuwe orthese met speciale veren toen pas twee dagen. Nu heb ik wekenlang aaneengesloten kunnen trainen en ondertussen wat aanpassingen aan het been kunnen laten doen, want prothesemaker Frank Jol was ook voor een groot deel van het trainingskamp op locatie aanwezig, dus dat was te gek!

 Alles is vooruit gegaan en daar ben ik uiteraard heel blij mee. Bij de dropjumps-test van kleine en hoge hoogten, moet je bijvoorbeeld proberen zo snel mogelijk van de grond te komen en zo hoog mogelijk, dan kunnen ze zien hoe goed je een schans kunt opvangen. En ze kijken onder meer ook naar hoe snel je verzuurt op een zware course. De vetpercentage-meting gaf aan dat ik zelfs iets mag aankomen, wat de spiermassa betreft. 

Inmiddels ben ik ook in het bezit gekomen van een geheel nieuw been, want aanvankelijk zijn de nieuwe veren gebouwd op een oud orthese model. Eerst dacht ik: shit, ik rijd net lekker en nu moet ik weer een heel nieuwe onder gaan binden. Maar de volledige nieuwe is een lichtere, mooiere en slankere versie van de stellage. De eerste trainingsdag verliep weliswaar niet zo lekker, maar na wat aanpassingen werd ik één met het been. 

Ik heb in Saas-Fee zelf ook nog wat ‘aan het been’ lopen knippen, zoals in het rubber bij mijn lies. Er stak iets uit, dus heb ik er de schaar in gezet, omdat het me belemmerde. Bij terugkeer in eigen land waren toch de handen van de specialist nodig, want ik had het zelf niet mooi omgevouwen. Zo sleutel ik wel vaker. Vlak voor het vertrek naar Zwitserland was er een versterkende ondersteuning aan het been gemaakt, een handeling waarbij ze het carbon moesten verwarmen. Dat betekende dat ook de opening waar de voet in moet, verhit was geraakt. Vervolgens kon ik er niet meer in. Heb ik bij de Praxis een veil gekocht en zaagde net zo lang dat de opening goed was. Het zag er niet uit, maar ik moest. Ik wist dat Frank ook naar Saas-Fee zou komen, dus die kon het dan weer mooi maken. Maar de buurvrouw zal die dag blij geweest zijn, met mijn gezaag en ‘gehamer’.

 Het was vervolgens teleurstellend om te horen dat ‘Dubai’ vooralsnog geen doorgang zal vinden. Het was sowieso al een ongewone plaats om wedstrijden te racen, maar je stelt jezelf er wel op in. We hebben met ons team de keuze gemaakt om een FIS-licentie aan te vragen, om zo Europa Cups te kunnen racen tussen de valide snowboarders. We willen gewoon racen en als we op het Internationaal Paralympisch Comité moeten wachten, komen we nergens. Vanaf 23 oktober zouden we sowieso drie weken in het Oostenrijkse Pitztal trainen en vanuit daar kunnen we richting de wedstrijdlocaties trekken.

Ik heb het eerder gedaan en tijdens dat soort wedstrijden rijden gasten die beter zijn dan ik. Dat is leuk en daar leer ik van. Je rijdt tenminste in de course en hebt het wedstrijdelement, waar je na zoveel trainingsmaanden naar uitkijkt. Dit geeft me het wedstrijdritme waar ik naar op zoek ben.

Voor dergelijke Europa Cups ben ik minder gespannen, want er wordt minder verwacht. Je rijdt met z’n vieren naast elkaar en dat geeft een superspektakel. Het zijn grotere en uitdagendere courses dan wij rijden, qua schansen gaat het hoger en verder. Dan zijn er altijd risico’s, maar ik heb ervaring en die risico’s, die horen bij de sport. We gaan lekker knallen.’