Persbericht: Volendam 9-9-2017 door Eddy Veerman
’Ik heb er een concurrent bij’
Eddy Veerman schrijft wekelijks het Paralympisch Journaal in de Telegraaf. Eddy volgt snowboarder Chris Vos op de voet en schrijft zijn belevenissen op in columns. Dat en meer zal volgend jaar rond de Paralympische Spelen van Pyeongchang leiden tot een boek.
"In gesprek met Snowboarder Chris Vos"
’Een half jaar voor de start van de Paralympische Spelen in PyeongChang Korea is het wedstrijdseizoen officieel geopend, met World Cups in Nieuw-Zeeland. Als Nederlandse snowboarders hebben we besloten dit keer niet die kant op te gaan en achteraf blijkt dat een goede keuze te zijn geweest. De Amerikanen waren er wel met een grote selectie vertegenwoordigd en voor hen vormde het dan ook een kwalificatiemoment voor de Spelen. En gezien de uitslagen heb ik er een Amerikaanse concurrent bij….......
Ik heb weinig van de races meegekregen, maar wel een foto gezien van de course en zag dat het geen banked slalom was maar meer een giant slalom op een ijsbaan. Gezien de kwaliteit van de course ben ik blij dat we niet 24 uur hebben gereisd om hier aan deel te nemen. Door de omstandigheden waren het overigens rare tijden en uitslagen, maar er zat zoals gezegd een nieuwe interessante rider bij.
Ondanks deze verassing ga ik me er geen zorgen om maken, en ben ik zelf ook weer sterker geworden door het knallen op Papendal. En even die spanningsboog loslaten, da’s ook wel eens goed. Hoewel, we trainden daar deze week mee met de paralympische atletiek atleten. Voor mij de eerste en de laatste keer. Want het is niets voor mij, simpelweg ook omdat sprinten niet gaat. Maar wel leuk om met de andere gasten mee te trainen en ze te zien werken, zoals onder meer verspringer en sprinter Ronald Hertog.
Afgelopen week ben ik ook langs geweest bij de zieke Bibian Mentel-Spee die voor de negende keer vecht tegen Kanker! Ze bevindt zich in het bestralingstraject, is gelukkig wat aangesterkt en ze had kleur op haar gezicht. Ik was ontzettend blij haar even te kunnen spreken. Het gaat de goede kant op en we hopen allemaal dat ze weer volledig mag herstellen.
Een andere Paralympische topper, Esther Vergeer, is deze week benoemd tot de nieuwe Chef de Mission van Team NL. Ik vind Esther een toffe meid, kreeg van haar op 10 jarige leeftijd de eerste tennis clinic. Ze is een bekende in de sportwereld en gaat er niet helemaal blank in, gezien haar prestaties en bezigheden in de gehandicaptensport. Het betekent voor ons sporters dat we met onze vragen bij haar terecht kunnen. De benoeming heeft een jaar geduurd, erg lang maar ze is er, en dus da’s fijn.
Zij zal er straks bij zijn, in PyeongChang als ik het beste uit mijn zelf ga halen.
De vertrekdatum, 2 maart 2018, zit in mijn voorhoofd. Dat is bij mij niet altijd zo. Mensen vragen me wel eens wanneer een bepaalde wedstrijd is. Weet ik veel hahaha. Noem het lousy, maar ik maak me er gewoon nooit zo druk om.
Wat ik wel weet, is dat we volgende week voor een trainingskamp van drie weken naar de sneeuw van het Zwitserse Saas-fee gaan. Het prettige is dat prothesemaker Frank Jol daar ook enkele dagen bij zal zijn. Hij is momenteel bezig met mijn tweede "been". Het huidige "been" is een oude versie die gemodificeerd is naar de nieuwe veer. Straks is er hopelijk een compleet nieuw "been" klaar, met alles geïntegreerd. Dat heb ik nodig, want ik sloop nog wel eens wat. Jaren geleden vergat ik mijn "been" wel eens mee te nemen en liet ik deze thuis staan, om vervolgens zonder aan te komen bij Snowworld in Zoetermeer. Of dat ik mijn snowboard vergat, ja stom he maar dan kan ik dus niet boarden. Dat heeft iedereen toch wel eens? Hahahaha.
De komende maanden zullen ze niet van mijn zijde wijken. Na Saas-fee trainen we nog drie weken in het Oostenrijkse Pitztal. De eerste wedstrijd, in Dubai (in de hal), laat nog twee maanden op zich wachten terwijl we een degelijke competitie hadden verwacht. Maar sommige wedstrijden zijn op losse schroeven komen te staan. Het Internationaal Paralympisch Comité stelt te zware criteria aan de organisaties, die daardoor afhaken. Dat gaat juist ten koste van de sport en de sporters daar baal ik best wel van.
Er is gelukkig in nieuwe mensen geïnvesteerd en de regels gaan wat veranderen, waardoor het organiseren van een evenement wat toegankelijker wordt voor bepaalde locaties. Dus ik verwacht dat er nog wel wedstrijden bij het huidige programma zullen komen. Dit wetende maakt dat het zó bijzonder dat de World Cup in eigen land - Landgraaf - samen met die van Big White in Canada jaarlijks de meest zekere wedstrijd van het seizoen is. Tot de tijd dat er een winter lang een vol programma wordt gedraaid, zijn we pioniers in een groeiende sport.’
Publicatie in de media is toegestaan
