Schrijver Eddy Veerman in gesprek met Snowboarder Chris Vos
"Het wordt nog spannend"
Eddy Veerman schrijft wekelijks het Paralympisch Journaal in de Telegraaf. Daarnaast schreef hij onder meer de biografieën van Esther Vergeer en Jan Smit en onlangs kwam zijn boek 'Was Getekend 2, de inspirerende verhalen van zestien Paralympische sporters’ uit. Eddy volgt snowboarder Chris Vos op de voet en schrijft zijn belevenissen op in columns. Dat en meer zal volgend jaar rond de Paralympische Spelen van Pyeongchang leiden tot een boek.
"In gesprek met Snowboarder Chris Vos"
De trainingsintensiteit op Papendal gaat omhoog. De laatste keer dat het snowboard van Chris Vos in aanraking kwam met de sneeuw, was eind maart tijdens het NK in het Zwitserse Laax. Hoewel, onlangs had hij zijn eerste testdag met de speciaal door HK suspension-bouwer Edgar Hendrikx gemaakte veer, die door Frank Jol aan zijn prothese is gekoppeld. Een echte motorveer…
,,Qua technologie staat de concurrentie niet stil, dus ik moet zelf ook mijn grenzen proberen op te rekken”, zegt Chris. ,,De huidige vering van mijn prothese, kan niet snel en diep genoeg uitkomen wat mij betreft. Alleen moet de veer bij mij aan de buitenkant van mijn prothese worden bevestigd en dat is een specifieke klus. Suspension-bouwer Edgar Hendrikx uit Tiel is aan de slag gegaan. We hebben getest in de sneeuw, maar de veer was nog veel te zwaar, daar moet nog veel aan gebeuren om het in mijn afstelling te krijgen.”
,,Wel vet, want wat ik zag heb ik nog nooit gezien; het is een enorme stellage en dat zal zo blijven ook. Mijn broeken moeten worden verknipt, want ik moet wel zorgen dat de veer gewoon vrij komt en dat ik ruimte heb om te bewegen. Erop rijden was een geweldig gevoel en een stap in de goede richting. De zoektocht zal nog even voortduren, maar dit gaf hoop dat het allemaal goed gaat komen.”
In Laax deed ik overigens mee aan het NK van de valide-snowboarders en dat is toch elke keer een dingetje. De manier waarop ik snowboard, ziet er cool uit en het gaat ontzettend goed. Maar op het NK, kom ik toch aan de start met een blok in mijn maag. Omdat een hoop mensen inmiddels weten dat ik aan World Cups deelneem en daar goed in ben verwachten zij dat ik dan de strijd aan kan gaan met bijvoorbeeld Glenn de Bois, die als valide-snowboarder Nederlands kampioen is en op het hoogste niveau raced. Op de course zien ze dan het verschil tussen ons en dan schaam ik me, terwijl dat helemaal niet nodig is. Er is gewoon een verschil tussen een valide en een beperkte rider. Ik ga dan vergelijken, terwijl dat niet eerlijk is tegenover mezelf, want het zijn appels en peren. Bovendien reed ik dit keer gewoon heel sterk. Kijk als ik loop zie je dat ik beperkt ben maar tijdens het snowboarden geheel niet, integendeel. En net als zij ben ik dag in dag uit bezig om mezelf te verbeteren. Ik blijf het lastig vinden maar het geeft me ook altijd een positieve prikkel om er wat mee te doen. Een uitdaging om het beste uit mij zelf te halen”
’Mag ik met de beste snowboarder ter wereld mee en dan…'
,,Op de voorlaatste dag had ik een bijzondere ontmoeting, met de Amerikaan Travis Rice. Hij is een van de beste snowboarders ter wereld, zonder aan wedstrijden mee te doen overigens. Hij rijdt vooral back country en maakte al enkele fantastische films zoals the Art off Flight. Assistant trainer Bell Berghuis sprak hem aan en Travis herkende me toen ik hem de foto van ons twee van zes jaar geleden liet zien. Hij vroeg geïnteresseerd hoe het ging, raakte mijn been aan en vroeg of ik de volgende dag - mijn laatste daar - met hem mee ging snowboarden. Helemaal geweldig natuurlijk…”
,,Alleen brak ik die dag mijn orthese op de snowboardcourse, Normaal gesproken heb ik altijd een reserve bij me, maar die lag nou net bij de suspensionbouwer. Kan ik met de beste snowboarder ter wereld mee en dan heb ik geen materiaal… Echt ongelofelijk.”
,,Dat back country-rijden lijkt me gaaf, maar om er mijn werk van te maken, nee. Ik zou die gasten wel willen droppen als piloot van de helikopter. Ik heb onlangs mijn eerste vliegles gehad, in een single prop-vliegtuigje. Een Boeing besturen, dat was mijn droom, maar vanwege ’mijn been’ gaat dat niet. Ik wacht nog op de uitslag van de medische test, welke ik heb ondergaan om te kijken of ik echt vliegveilig ben en mijn brevet voor een klein vliegtuigje mag halen. Dat is nog even spannend…”
Foto links: Chris Vos 13 jaar oud met Snowboarder Travis Rice.
Foto rechts: Chris Vos 19 jaar oud, Bell berghuis en Snowboarder Travis Rice.
Publicatie in de media is toegestaan
