Nieuws

Goud en zilver op eerste World Cup voor Chris Vos

16-11-2017

chris winnaar WC LAndgraaf 2017 kopie

Chris Vos is de Road to Pyeongchang met uitstekende resultaten begonnen, in de eerste twee World Cup-wedstrijden van het seizoen. In eigen land - SnowWorld Landgraaf - won de Beemsterling op het onderdeel banked slalom goud en zilver.

Ik heb een fijn gevoel overgehouden. Ik ga er altijd onzeker in. Weet dat ik het kan, maar er stonden hier in Landgraaf nieuwe jongens aan de start, je weet niet hoe iedereen uit de zomer vandaan is gekomen, het was de eerste wedstrijd met mijn nieuwe prothese en je weet vooraf niet hoe de course er bij ligt. Ik was daarom vooraf gespannen, al op de dag dat ik hierheen reed. Zei ik niks, de hele rit. Het ligt op m’n maag, ik kan dan ook niet lekker eten, ook niet in de ochtend voor een wedstrijd. Dat was zichtbaar op de eerste wedstrijddag, een Europa Cup. Ik bewoog in het begin niet goed.”

We hebben vooraf maar twee uurtjes kunnen trainen, dus ik had niet veel tijd om het been juist af te stellen. Bovendien ben ik daarin nog een rookie, om te weten hoe ik die prothese op een nieuwe piste moet afstellen. In de tweede run ging het al een stuk beter en dat was genoeg voor de overwinning. Op de tweede wedstrijddag, onze eerste World Cup van het seizoen, reed ik als enige onder de 43 seconden en werd ik ook winnaar.”
Ik wist dat iedereen op scherp zou staan en de Amerikaan Mike Schultz had aangegeven dat hij alles op alles zou zetten om de tweede World Cup te winnen.” In de eerste run was de Nederlander wederom de enige die in de 42 seconden reed en de snelste tijd klokte. ,,In de tweede run had ik een iets meer ronde lijn, dat is eigenlijk lekkerder, voor m’n gevoel gleed ik sneller dan bij de eerste run, maar dat bleek niet zo te zijn.” De snelste tijd van drie runs was doorslaggevend.
Vlak voordat ik mijn derde run startte, hoorde ik de tijd van Mike en die was iets sneller dan de mijne, dus ik wist dat ik aan de bak moest. Het voelde goed en ik leek op weg naar opnieuw een snelle tijd maar ik schoot een keer iets te ver door en was te laat voor de volgende bocht, waardoor ik ‘m niet meer kon redden. Risico’s dus genomen en figuurlijk op mijn bek gegaan, zoals dat heet. Ik verlies liever zo, dan dat ik loop te klooien.”

Tuurlijk wil je eerste worden, maar ik ben trots op mijn tweede plaats. Dit hoort er ook bij, dit houdt me ook scherp. De onderlinge spanning leeft en Mike Schultz had gewoon een kloppende run. Het gaat alleen maar spannender worden dit seizoen en dat vind ik ook leuk. Als ik dan goud zou winnen straks in Pyeongchang, betekent dat nog veel meer. Als je wat we hier laten zien met vorig seizoen vergelijkt, dan zijn Mike, ikzelf en nog wat jongens sneller gaan rijden. Maar Reinold Schett, vorig seizoen mijn grootste concurrent, moest van de zomer werken, heeft minder uren kunnen trainen en dat zie je nu terug in zijn tijden, hij zit een paar seconden achter ons. Hij heeft nog het niveau van vorig jaar en wij zijn doorgegroeid. Maar hij zal ook nog wel opkomen.”

Vanmorgen had ik ook weer die spanning. Dat willen winnen, dat zit er in. En ik ben ook wel een beetje zenuwachtig voor Lisa (Bunschoten, zijn vriendin, EV). Maar die spanning heb ik ook nodig. Dan sta ik aan. Als ik te relaxt ben, mis ik de focus. Mijn raceknop gaat mede aan door Mike Schultz, zoals zijn raceknop aan gaat door de aanwezigheid van mij. Op een leuke manier, want we gunnen het elkaar.”
Maar in mijn hoofd zit het goed, ik kan in alle omstandigheden goed blijven nadenken en vang de coaching van de coaches Frank Germann en Bell Berghuis goed op. Als ik dan voor een lijn ga, heb ik daar vertrouwen in. Als ik eenmaal in de run zit, voel ik me daardoor zelfverzekerd. Ook omdat de eerste wedstrijd met mijn nieuwe been uitstekend is verlopen. En dat was natuurlijk de grote vraag, toen daar enkele maanden geleden nog aan gesleuteld werd.”
En ik moet ook door het resultaat heen kijken. Frank geeft ook aan dat het belangrijk blijft om - ook al heb je goud gehaald - de volgende dag weer te beseffen dat we bezig zijn met een proces. Waarin ik niet bezig moet zijn of iemand een snellere tijd neerzet, maar ik bezig moet zijn met mijn eigen ontwikkeling en daarin tot een stijgende curve moet komen. Da’s goed, anders ga je teveel op anderen en andere dingen letten.”

Ik kijk tevreden terug. Het is super dat we gewoon in eigen land zo’n grote wedstrijd als een World Cup hebben en dat de course er ook super bij lag.”
Lisa Bunschoten behaalde drie keer goud in Landgraaf. Van 30 november - 5 december rijden zij een World Cup in Finland.

 

 



16-11-2017:

Goud en zilver op eerste World Cup voor Chris Vos

Chris Vos is de Road to Pyeongchang met uitstekende resultaten begonnen, in de eerste twee World Cup-wedstrijden van het seizoen. In eigen land - SnowWorld Landgraaf - won de Beems...

In Europa Cup tussen valide racers

09-10-2017

 

column 2

Fotograaf: Natasja Vos 

Persbericht: Volendam 9-9-2017 door Eddy Veerman

‘In Europa Cup tussen valide racers’

 

Eddy Veerman schrijft wekelijks het Paralympisch Journaal in de Telegraaf. Eddy volgt snowboarder Chris Vos op de voet en schrijft zijn belevenissen op in columns. Dat en meer zal volgend jaar rond de Paralympische Spelen van Pyeongchang leiden tot een boek.

 "In gesprek met Snowboarder Chris Vos"

 

‘Het heeft wat geduld gekost, maar drie weken trainen in de sneeuw van Saas-Fee heeft me de belangrijke bevestiging gegeven dat ik één ben met mijn nieuwe been. Vandaar dat ik graag de eerste competitieve test was aangegaan tijdens de World Cup in Dubai. Maar de wedstrijden daar zijn vooralsnog afgelast, wat ons heeft doen besluiten in te gaan schrijven voor Europa Cups met de valide racers. Supertof!

Vorig jaar testte ik op allerlei vlakken als de beste, maar een tijdje geleden zag het er minder goed uit en daar schrok ik van. De coach zorgde er meteen voor dat ik het allemaal in het juiste perspectief kon plaatsen, want tenslotte had ik ten tijde van het testmoment mijn nieuwe orthese met speciale veren toen pas twee dagen. Nu heb ik wekenlang aaneengesloten kunnen trainen en ondertussen wat aanpassingen aan het been kunnen laten doen, want prothesemaker Frank Jol was ook voor een groot deel van het trainingskamp op locatie aanwezig, dus dat was te gek!

 Alles is vooruit gegaan en daar ben ik uiteraard heel blij mee. Bij de dropjumps-test van kleine en hoge hoogten, moet je bijvoorbeeld proberen zo snel mogelijk van de grond te komen en zo hoog mogelijk, dan kunnen ze zien hoe goed je een schans kunt opvangen. En ze kijken onder meer ook naar hoe snel je verzuurt op een zware course. De vetpercentage-meting gaf aan dat ik zelfs iets mag aankomen, wat de spiermassa betreft. 

Inmiddels ben ik ook in het bezit gekomen van een geheel nieuw been, want aanvankelijk zijn de nieuwe veren gebouwd op een oud orthese model. Eerst dacht ik: shit, ik rijd net lekker en nu moet ik weer een heel nieuwe onder gaan binden. Maar de volledige nieuwe is een lichtere, mooiere en slankere versie van de stellage. De eerste trainingsdag verliep weliswaar niet zo lekker, maar na wat aanpassingen werd ik één met het been. 

Ik heb in Saas-Fee zelf ook nog wat ‘aan het been’ lopen knippen, zoals in het rubber bij mijn lies. Er stak iets uit, dus heb ik er de schaar in gezet, omdat het me belemmerde. Bij terugkeer in eigen land waren toch de handen van de specialist nodig, want ik had het zelf niet mooi omgevouwen. Zo sleutel ik wel vaker. Vlak voor het vertrek naar Zwitserland was er een versterkende ondersteuning aan het been gemaakt, een handeling waarbij ze het carbon moesten verwarmen. Dat betekende dat ook de opening waar de voet in moet, verhit was geraakt. Vervolgens kon ik er niet meer in. Heb ik bij de Praxis een veil gekocht en zaagde net zo lang dat de opening goed was. Het zag er niet uit, maar ik moest. Ik wist dat Frank ook naar Saas-Fee zou komen, dus die kon het dan weer mooi maken. Maar de buurvrouw zal die dag blij geweest zijn, met mijn gezaag en ‘gehamer’.

 Het was vervolgens teleurstellend om te horen dat ‘Dubai’ vooralsnog geen doorgang zal vinden. Het was sowieso al een ongewone plaats om wedstrijden te racen, maar je stelt jezelf er wel op in. We hebben met ons team de keuze gemaakt om een FIS-licentie aan te vragen, om zo Europa Cups te kunnen racen tussen de valide snowboarders. We willen gewoon racen en als we op het Internationaal Paralympisch Comité moeten wachten, komen we nergens. Vanaf 23 oktober zouden we sowieso drie weken in het Oostenrijkse Pitztal trainen en vanuit daar kunnen we richting de wedstrijdlocaties trekken.

Ik heb het eerder gedaan en tijdens dat soort wedstrijden rijden gasten die beter zijn dan ik. Dat is leuk en daar leer ik van. Je rijdt tenminste in de course en hebt het wedstrijdelement, waar je na zoveel trainingsmaanden naar uitkijkt. Dit geeft me het wedstrijdritme waar ik naar op zoek ben.

Voor dergelijke Europa Cups ben ik minder gespannen, want er wordt minder verwacht. Je rijdt met z’n vieren naast elkaar en dat geeft een superspektakel. Het zijn grotere en uitdagendere courses dan wij rijden, qua schansen gaat het hoger en verder. Dan zijn er altijd risico’s, maar ik heb ervaring en die risico’s, die horen bij de sport. We gaan lekker knallen.’

 

 



09-10-2017:

In Europa Cup tussen valide racers

 Fotograaf: Natasja Vos Persbericht: Volendam 9-9-2017 door Eddy Veerman‘In Europa Cup tussen valide racers’ Eddy Veerman schrijft wekelijks het Paralympisch Journaal in de Telegra...

"Ik heb er een nieuwe concurrent bij".

09-09-2017

column 2

Persbericht: Volendam 9-9-2017 door Eddy Veerman

’Ik heb er een concurrent bij’

Eddy Veerman schrijft wekelijks het Paralympisch Journaal in de Telegraaf.  Eddy volgt snowboarder Chris Vos op de voet en schrijft zijn belevenissen op in columns. Dat en meer zal volgend jaar rond de Paralympische Spelen van Pyeongchang leiden tot een boek.

"In gesprek met Snowboarder Chris Vos"

 

’Een half jaar voor de start van de Paralympische Spelen in PyeongChang Korea is het wedstrijdseizoen officieel geopend, met World Cups in Nieuw-Zeeland. Als Nederlandse snowboarders hebben we besloten dit keer niet die kant op te gaan en achteraf blijkt dat een goede keuze te zijn geweest. De Amerikanen waren er wel met een grote selectie vertegenwoordigd en voor hen vormde het dan ook een kwalificatiemoment voor de Spelen. En gezien de uitslagen heb ik er een Amerikaanse concurrent bij….......
Ik heb weinig van de races meegekregen, maar wel een foto gezien van de course en zag dat het geen banked slalom was maar meer een giant slalom op een ijsbaan. Gezien de kwaliteit van de course ben ik blij dat we niet 24 uur hebben gereisd om hier aan deel te nemen. Door de omstandigheden waren het overigens rare tijden en uitslagen, maar er zat zoals gezegd een nieuwe interessante rider bij. 

Ondanks deze verassing ga ik me er geen zorgen om maken, en ben ik zelf ook weer sterker geworden door het knallen op Papendal. En even die spanningsboog loslaten, da’s ook wel eens goed. Hoewel, we trainden daar deze week mee met de paralympische atletiek atleten. Voor mij de eerste en de laatste keer. Want het is niets voor mij, simpelweg ook omdat sprinten niet gaat. Maar wel leuk om met de andere gasten mee te trainen en ze te zien werken, zoals onder meer verspringer en sprinter Ronald Hertog. 

Afgelopen week ben ik ook langs geweest bij de zieke Bibian Mentel-Spee die voor de negende keer vecht tegen Kanker! Ze bevindt zich in het bestralingstraject, is gelukkig wat aangesterkt en ze had kleur op haar gezicht.  Ik was ontzettend blij haar even te kunnen spreken. Het gaat de goede kant op en we hopen allemaal dat ze weer volledig mag herstellen.

Een andere Paralympische topper, Esther Vergeer, is deze week benoemd tot de nieuwe Chef de Mission van Team NL. Ik vind Esther een toffe meid, kreeg van haar op 10 jarige leeftijd de eerste tennis clinic. Ze is een bekende in de sportwereld en gaat er niet helemaal blank in, gezien haar prestaties en bezigheden in de gehandicaptensport. Het betekent voor ons sporters dat we met onze vragen bij haar terecht kunnen. De benoeming heeft een jaar  geduurd, erg lang maar ze is er, en dus da’s fijn.
Zij zal er straks bij zijn, in PyeongChang als ik het beste uit mijn zelf ga halen.

De vertrekdatum, 2 maart 2018, zit in mijn voorhoofd. Dat is bij mij niet altijd zo. Mensen vragen me wel eens wanneer een bepaalde wedstrijd is. Weet ik veel hahaha. Noem het lousy, maar ik maak me er gewoon nooit zo druk om.
Wat ik wel weet, is dat we volgende week voor een trainingskamp van drie weken naar de sneeuw van het Zwitserse Saas-fee gaan. Het prettige is dat prothesemaker Frank Jol daar ook enkele dagen bij zal zijn. Hij is momenteel bezig met mijn tweede "been". Het huidige "been" is een oude versie die gemodificeerd is naar de nieuwe veer. Straks is er hopelijk een compleet nieuw "been" klaar, met alles geïntegreerd. Dat heb ik nodig, want ik sloop nog wel eens wat. Jaren geleden vergat ik mijn "been" wel eens mee te nemen en liet ik deze thuis staan, om vervolgens zonder aan te komen bij Snowworld in Zoetermeer. Of dat ik mijn snowboard vergat, ja stom he maar dan kan ik dus niet boarden.  Dat heeft iedereen toch wel eens? Hahahaha.

De komende maanden zullen ze niet van mijn zijde wijken. Na Saas-fee trainen we nog drie weken in het Oostenrijkse Pitztal. De eerste wedstrijd, in Dubai (in de hal), laat nog twee maanden op zich wachten terwijl we een degelijke competitie hadden verwacht. Maar sommige wedstrijden zijn op losse schroeven komen te staan. Het Internationaal Paralympisch Comité stelt te zware criteria aan de organisaties, die daardoor afhaken. Dat gaat juist ten koste van de sport en de sporters daar baal ik best wel van.
Er is gelukkig in nieuwe mensen geïnvesteerd en de regels gaan wat veranderen, waardoor het organiseren van een evenement wat toegankelijker wordt voor bepaalde locaties. Dus ik verwacht dat er nog wel wedstrijden bij het huidige programma zullen komen. Dit wetende maakt dat het zó bijzonder dat de World Cup in eigen land - Landgraaf - samen met die van Big White in Canada jaarlijks de meest zekere wedstrijd van het seizoen  is. Tot de tijd dat er een winter lang een vol programma wordt gedraaid, zijn we pioniers in een groeiende sport.’  

 

Publicatie in de media is toegestaan

 

 



09-09-2017:

"Ik heb er een nieuwe concurrent bij".

Persbericht: Volendam 9-9-2017 door Eddy Veerman’Ik heb er een concurrent bij’Eddy Veerman schrijft wekelijks het Paralympisch Journaal in de Telegraaf.  Eddy volgt snowboarder Chr...

’Nu meters maken en één worden met het nieuwe snowboard been’

14-08-2017

Chris 7Days portretten 15 RGB 0

 Persbericht: Volendam 14-8-2017

 Schrijver Eddy Veerman in gesprek met Snowboarder Chris Vos

’Nu meters maken en één worden met het nieuwe snowboard been’

Eddy Veerman schrijft wekelijks het Paralympisch Journaal in de Telegraaf. Daarnaast schreef hij onder meer de biografieën van Esther Vergeer en Jan Smit en onlangs kwam zijn boek 'Was Getekend 2, de inspirerende verhalen van zestien Paralympische sporters’ uit. Eddy volgt snowboarder Chris Vos op de voet en schrijft zijn belevenissen op in columns. Dat en meer zal volgend jaar rond de Paralympische Spelen van Pyeongchang leiden tot een boek.

"In gesprek met Snowboarder Chris Vos"

 

De sleutel tot Paralympisch succes ligt grotendeels in handen van Chris Vos zelf. Maar ergens in Nederland wordt ’mee gesleuteld’ aan wat straks in het Koreaanse Pyeongchang tot een medaille moet leiden, en het liefst goud. De Suspensionbouwer HK uit Tiel heeft een speciale veer gefabriceerd en in zijn werkruimte ontfermt prothesemaker Frank Jol zich na de tests telkens over de juiste afstemming. We zijn dit weekeinde naar Saas-Fee afgereisd en het been voelt goed in de sneeuw, ik ben er ontzettend blij mee. Nu is het zaak om veel meters te maken en één te worden met het nieuwe been”, zegt Chris Vos zondagavond vanuit Zwitserland.

Je kunt een planning maken, maar als de natuur anders beslist, moet je anticiperen. We zouden vorige week aan ons eerste trainingskamp in de sneeuw beginnen, maar in het Italiaanse Stelvio zaten de gletsjers door de hitte ’dicht’. Bizar eigenlijk. Daardoor hebben we de trainingsweek op de mountainbike in de Zwitserse bergen met een week vervroegd. Het werd een toffe week. We verbleven telkens in de bergen van Klosters, onder mooie omstandigheden. En er is flink gefietst, zo’n 70 kilometer per dag waar we twee bergen beklommen. De eerste dertig kilometer ging het omhoog, daarna volgde de afdaling op het mountainbike track, da’s een technisch parcours, dus dat is echt heel vet en leuk.” Aan het einde verbleven we in het huisje van de ouders van een van onze trainsters, Bell Berghuis. Dat is natuurlijk bonus voor ons. Zij is hier opgegroeid, dus zij kent de leuke plekjes. En als je boven op zo’n berg staat, die je zelf op de mountainbike hebt beklommen, wat ik nog nooit eerder heb gedaan dan is het boven echt zo ontzettend mooi.” 

Gelukkig was het de afgelopen dagen aan het dumpen - dat betekent dat er veel sneeuw valt in Saas-Fee, dus zijn we daar vervolgens naar toe gereden. Want de planning die we eerst hadden, is toch wel wat anders verlopen. Het trainingskamp in Chili ging niet door, Italië ging niet door, dan wil je wel weten wanneer je dan wél in de sneeuw gaat komen. Sommigen hebben de keuze gemaakt om deze weken naar Nieuw-Zeeland te gaan, maar dat hebben wij deze keer aan ons voorbij laten gaan. Dan denk je zoals afgelopen week wel even: hebben we daar wel goed aan gedaan?”Aan de andere kant kreeg mijn been even de tijd om te genezen. Als je zo’n nieuwe prothese test, dan is het leer stijf en dat moet soepel worden. Als ik dan zoals laatst een drukplek krijg boven de rand van de orthese en mijn huid gaat stuk, betekent dat niet alleen dat er weer iets veranderd moet worden aan de orthese omdat die niet helemaal lekker zat, maar ook dat de huid even moet genezen. Dan stap ik weer even op het skateboard, om toch bezig te zijn en dat geeft mij veel plezier.”  

Na de tests geef ik telkens feedback aan Frank Jol. En dit is nu één veer, maar we willen er natuurlijk meer hebben, want je hebt gewoon back-up van je materiaal nodig. Dan moet Frank er dus één extra maken en die moet dan weer worden in geveerd in de machine voor de souplesse, da’s best een dingetje bij elkaar.” Wetende dat het seizoen eraan komt, vind ik het daarom best spannend en vroeg ik me afgelopen week af of ik wel op schema zit. Je ziet de filmpjes van de snowboarders uit andere landen voorbijkomen en dan zie je via facebook dat ze met hun materiaal bezig zijn geweest. Dus posten wij ook wat filmpjes, maar nog geen beelden vanuit de sneeuw. En ik ga ook niet laten zien wat ik echt aan het squatten ben in het krachthonk. Ik laat expres niet zien waar wij mee bezig zijn” 

Ik moet gewoon weer even voor een langere periode in de sneeuw vertoeven en voelen wat ik kan. En ik bekijk het ook zo dat ik maandenlang op Papendal heel serieus heb getraind en dan zijn die uurtjes op het skateboard juist heel belangrijk om de lol weer terug te vinden. Daar waar ik het allemaal voor doe. En als ik straks weer wat schansjes heb gesprongen of mensen op de piste boos maak omdat ik te hard langskom, dan weet ik dat het goed zit…”  In september start het wedstrijdseizoen met World Cup’s op een hele gekke bestemming: In een snowboardhal in Dubai…. Best vreemd :)  Ik denk dat de meeste concurrenten dan aan de start zullen verschijnen. Maar mijn grootste concurrent, de Oostenrijker Reinold Schett, die woont op een half uur van zijn eigen gletsjer in Pitztal, dus die kom ik de komende weken al wel tegen.” 

Wie ik ook weer snel wil zien en omhelzen, is Bibian Mentel. Bieb is weer ziek en dat is heftig. Begin deze maand hadden zij en haar man Edwin Spee de Obstacle Run georganiseerd en ondanks dat ze de nacht ervoor het slechte nieuws te horen kreeg dat zich nieuwe tumoren hadden aangediend, stond ze tijdens die dag van de Run met zeven paracetamolletjes in haar lichaam toch weer klaar om er voor iedereen een mooie dag van te maken. Echt heel bijzonder.” Ik besef het niet helemaal, dat ze zo ziek is. Bieb stelt jou als toehoorder altijd zo gerust, ze vertelt het alsof het om een gebroken pols gaat maar dat is absoluut niet zo. De kanker is voor de zoveelste keer terug bij haar en het is ook altijd weer goed gekomen. Maar nu zit het op twee rare plekken, ze is kilo’s afgevallen door een ziekenhuisbacterie en Edwin geeft aan dat de bestralingen en de opgelopen bacterie veel van haar hebben gevergd. Nu zij klaar is met de bestralingen hoop ik dat ze snel weer hersteld. Duimen en vingers op elkaar dat het weer goed komt met haar! Bieb, Edwin we denken aan jullie.” 

 

20413911 1496949833706022 491421051266667627 o

Chris is uitgenodigd als speciale gast op de Edamse kaasmarkt en luid er de bel om de markt te openen. 

 



14-08-2017:

’Nu meters maken en één worden met het nieuwe snowboard been’

 Persbericht: Volendam 14-8-2017 Schrijver Eddy Veerman in gesprek met Snowboarder Chris Vos’Nu meters maken en één worden met het nieuwe snowboard been’Eddy Veerman schrijft wekel...

’Dat nieuwe been belooft wat!’

17-07-2017

Chris 7Days portretten 15 RGB 0

Persbericht: Volendam 17-7-2017

Schrijver Eddy Veerman in gesprek met Snowboarder Chris Vos

 ’Dat nieuwe been belooft wat!’ 

Eddy Veerman schrijft wekelijks het Paralympisch Journaal in de Telegraaf. Daarnaast schreef hij onder meer de biografieën van Esther Vergeer en Jan Smit en onlangs kwam zijn boek 'Was Getekend 2, de inspirerende verhalen van zestien Paralympische sporters’ uit. Eddy volgt snowboarder Chris Vos op de voet en schrijft zijn belevenissen op in columns. Dat en meer zal volgend jaar rond de Paralympische Spelen van Pyeongchang leiden tot een boek.

 "In gesprek met Snowboarder Chris Vos"

Ik was sceptisch en maakte me zorgen, aan de vooravond van mijn belangrijkste snowboardseizoen tot dusver. De tijd tikt door richting Paralympische Spelen, het eerste trainingskamp is in aantocht, maar qua materiaal - mijn nieuwe prothese - was ik nog niet ’sneeuwklaar’. Tot ik de nieuwe versie van suspensionbouwer HK en Frank Jol Orthopedie mocht testen. En daar werd ik heel blij van. Tijdens de droogtraining op Papendal kreeg ik een enorme rebound, waar ik aan moest wennen. Maar ik kon natuurlijker bewegen, omdat er een mechanisch enkelgewricht in zit, waardoor ik beter én meer kan squatten. Nu nog in de sneeuw… Daarom toog ik dit weekeinde vervroegd naar Zwitserland, waar de piste er voor deze tijd van het jaar al goed bij ligt. Maar we moesten wel heel hoog en het was een steile piste, dus dan is het was moeilijker ’voelen’ je kunt geen lekkere bochten draaien. Ik ben nog wel zoekende, maar na wat aanpassingen ging het carven lekker.”

’Papendal voelt als thuis’, zei ik, toen ik vorige week op datzelfde sportdomein van NOC*NSF tijdens de ’Best of Papendal’ het podium op mocht. Alle daar werkzame en trainende coaches en atleten waren uitgenodigd, om terug te blikken en vooruit te kijken. Het ging over de voortgang van Papendal en samen met twee andere atleten mocht ik op het podium vertellen over mijn WK en hoe het is op Papendal. Over dat laatste kan ik eenvoudig zijn: ik heb er de kans gekregen om twee keer per dag te trainen en dat maakt me nog beter. Ik ben er dus heel bij mee. In mijn tweede thuis mocht ik de afgelopen weken vaker op een podium plaatsnemen.

Tijdens de Pyeongchang 2018-kick-off, waar voor het eerst in de geschiedenis de Olympische en Paralympische sporters van de Nederlandse afvaardiging samen voor waren uitgenodigd, was me gevraagd om in een De Wereld Draait Door-setting aan de tafel van presentator Matthijs van Nieuwkerk te komen zitten. Leuk dat ik daarvoor werd gekozen. Ik mocht iets vertellen over sport & sociale media. Ik vond het best spannend, maar zodra ik over mijn eigen sport mag vertellen, dan hou ik niet op. BN-ers als illusionist Victor Mids, Erben Wennemars en Floortje Dessing waren er ook en er was de kans om ook de valide sporters te leren kennen. Het gaf een mooi grote gemeenschappelijk gevoel. En uiteindelijk gaan we als Olympiërs en Paralympiërs straks heen met hetzelfde doel: het beste uit onszelf te halen. En deze dag gaf me echt het gevoel dat ’het' gaat beginnen. We mochten als sporters onze voorkeuren aangeven, als het gaat om welke faciliteiten we wensen, in de vertrekken van het Olympisch dorp, zoals in de lounge.

Niet veel later was me op Papendal gevraagd om als een van de sporters plaats te nemen in een panel tijdens de kinder persconferentie op Olympic Day. Zo’n tweehonderd basisschoolleerlingen mochten op die dag dat de Olympische Spelen ooit zijn ontstaan een kijkje nemen achter de schermen. Het moet hen inspireren te gaan en blijven sporten. En ze mochten vragen stellen aan turnster Sanne Wevers, BMX-er Jelle van Gorkom, judoka Anicka van Emden, chef de mission Jeroen Bijl en aan mij. Ik heb me kapot gelachen. Ze waren heel enthousiast en hadden allerlei vragen. Vooraf dacht ik: zal ik wel vragen krijgen? Maar dat waren er heel veel. Alleen had men niet bedacht dat toen het afgelopen was, al die kinderen een handtekening wilden en op de foto wilden. We hebben daar nog een uur gezeten, zetten onze handtekening op van alles en hebben heel veel selfies gemaakt met de kids. Aan mij werd gevraagd hoe ik mezelf verplaats, dus ik vertelde over mijn skateboard, maar ze vroegen bijvoorbeeld ook of ik het been dat verlamd is al eens heb gebroken en of ik dat dan voel. Prachtig hoe open kinderen zijn en daarom doe ik dit soort dingen graag, ik hoop dat ik volgend jaar weer mag. Daarbij was het gaaf om naast Sanne te mogen zitten als Paralympiër. Dat geeft toch een stukje erkenning.

Zoals gezegd ben ik enorm blij dat ik voor Pyeongchang op schema zit. Die nieuw suspension (veer) geeft me zoveel meer mogelijkheden. Ik had het ’nieuwe been’ na het testen bij de bouwer meteen meegenomen en ben er op Papendal mee gaan trainen. Ik kon beter en symmetrisch met twee benen squatten en de rebound die ik krijg is enorm. Daarom wilde ik zo snel mogelijk de sneeuw in, zodat er voor het trainingskamp over drie weken in het Italiaanse Stelvio nog gesleuteld kan worden. Even geen Papendal - ook dat is wel eens lekker - en lekker de bergen in. Ik was nieuwsgierig, helemaal met deze nieuwe stellage, want ik heb nu als het ware een voet onder mijn voet. Die geeft me de gelegenheid beter de druk te verdelen op mijn snowboard. En ik kan bij dit been ook alles verstellen, het hydraulische systeem aanpassen, dichtdraaien, openzetten. Ik kan nu sneller omhoog komen op rollers (bulten). Op het onderdeel banked wil je juist lager blijven en dat kan ik nu instellen. Mooi om met dat spul te spelen. Op Papendal gebruikte ik het voor het eerst tijdens het skateboarden en door de vering leek ik wel een tijger. Dat belooft veel.’

 

 



17-07-2017:

’Dat nieuwe been belooft wat!’

Persbericht: Volendam 17-7-2017Schrijver Eddy Veerman in gesprek met Snowboarder Chris Vos ’Dat nieuwe been belooft wat!’ Eddy Veerman schrijft wekelijks het Paralympisch Journaal ...

Olympic day 2017

24-06-2017

Schermafbeelding 2017 06 23 om 17.50.34

Tijdens Olympic Day, de dag dat de Olympische spelen voor het eerst plaatsvond konden kinderen vragen stellen aan Olympisch turnkampioene Sanne Wevers (goud Rio 2016), BMX'er Jelle van Gorkom (zilver Rio 2016) judoka Anicka van Emden (brons Rio 2016), Chris Vos (Paralympisch snowboarder) en de chef de mission voor de komende Olympische Winterspelen Jeroen Bijl. Presentator is Kindercorrespondent Tako Rietveld. Het was een geweldige dag en de kinderen hadden gave vragen tijdens de kinderpersconferentie.

 



24-06-2017:

Olympic day 2017

Tijdens Olympic Day, de dag dat de Olympische spelen voor het eerst plaatsvond konden kinderen vragen stellen aan Olympisch turnkampioene Sanne Wevers (goud Rio 2016), BMX'er Jelle...

’Die blik in de ogen van Dafne Schippers’

07-06-2017

Chris 7Days portretten 15 RGB 0

Persbericht: Volendam 7-6-2017 

Schrijver Eddy Veerman in gesprek met Snowboarder Chris Vos

’Die blik in de ogen van Dafne Schippers’

 Eddy Veerman schrijft wekelijks het Paralympisch Journaal in de Telegraaf. Daarnaast schreef hij onder meer de biografieën van Esther Vergeer en Jan Smit en onlangs kwam zijn boek 'Was Getekend 2, de inspirerende verhalen van zestien Paralympische sporters’ uit. Eddy volgt snowboarder Chris Vos op de voet en schrijft zijn belevenissen op in columns. Dat en meer zal volgend jaar rond de Paralympische Spelen van Pyeongchang leiden tot een boek.

 "In gesprek met Snowboarder Chris Vos"

 

 ,,Ik ben me ervan bewust dat het allemaal is om straks te pieken op die Paralympische piste, maar deze maanden zijn gewoon écht niet leuk. We trainen doordeweeks zó hard, dat ik in het weekeinde niks meer waard ben. En bij ons thuis geldt dat keer twee. Want mijn vriendin Lisa Bunschoten bereidt zich net zo toegewijd voor op het Paralympisch seizoen als ik. Dat we trainingsarbeid van een tijdsbestek van normaal gesproken drie jaar nu in achttien maanden hebben gestopt, dat zegt genoeg. Gelukkig gaan we af en toe naar buiten en is er ook ruimte om te golfsurfen en crossfitten op het strand.

Ik ben een groot Max Verstappen-fan en kijk ook heel graag naar Dafne Schippers. Onlangs zag ik in een week tijd van dichtbij hoe gefocust zij kunnen zijn. Als we op Papendal trainen, komt het wel eens voor dat we met Dafne in de gym zitten. Dan gedraag ik me wel anders, ben ik op een of andere manier toch een beetje zenuwachtig. Die blik in haar ogen. Ze kijkt straight forward. Niet met een gelaatsuitdrukking van: zullen we even gezellig kletsen? Logisch, want ze is aan het trainen. Ik kijk goed naar welke diverse trainingsvormen zij gebruikt. Ze is een beest in de gym en het is fantastisch om te zien.

Max heb ik vorig jaar al mogen ontmoeten in de Red Bull VIP-lounge en laatst bezocht ik hem in Zandvoort in de pitbox. Met betonnen muren om je heen een oorverdovend lawaai. Holy shit, dacht ik. Ik had plugs gekregen voor in m’n oortjes, maar vroeg me af of ik ze wel had ingedaan, wat een lawaai maakt een F1 auto. Max was superrelaxed, maar in de auto is er die focus op het gezicht. Hij knalt weg en maakt er met 300 km per uur een spektakel van. Wat een mooie ervaring. Als racefan - en ik heb als kind veel gekart - kijk ik naar alle wedstrijden.
Ik lees en kijk ook interviews. Dan zie je wat voor vragen er op hem afkomen. Of hij miljonair is, bijvoorbeeld. Pff. Dan gaat het bij mij koken. Je snapt dat hij daar zoveel geld mee verdient, maar waarom daar op inzoomen? Het mooie is, Max blijft relaxed, terwijl hij zo’n journalist misschien het liefst buiten de deur zet. Hij is een sportman in hart en nieren. Altijd op reis, hij moet er zoveel voor laten. Wij reizen ook veel, maar bij hem komt erbij dat miljoenen mensen hem te gek vinden. Maar er ontstaat ook een verwachtingspatroon en mensen gaan opeens twijfelen als hij een keer vijfde in Monaco wordt. Maar hoe lang is hij pas bezig en hoe jong is hij nog? (zelfde leeftijd als ik)
Ik vind het leuk om andere sporters te volgen, te zien wat ze doen en hoe ze tegen de sport aankijken. Ik bekijk de resultaten, maar ook hoe ze omhoog klauteren als ze iets minder hebben gepresteerd. Wat ik mooi vind aan Max, is dat het niet uit maakt wie het is, hij is altijd vriendelijk en beleefd. Ik werd op WK snowboarden al gestrest van een paar camera’s om me heen en de dopingcontrole. Maar ik kan er dus ook heel anders op reageren, als ik zo naar Max kijk. Dat is beter dan een pruimgezicht wat ik dan trek en voor mij een prima les om dat anders te doen.

Terug naar de training. We zijn superfit. Tijdens de vorige zomer hebben we alleen maar binnen gezeten, maar nu gaan we iets meer naar buiten, omdat we de kracht al hebben waar we vorig jaar de hele zomer over deden. De trainer heeft er toch nog een week aan vastgeplakt… Het is beestachtig zwaar. Dat wist ik van tevoren en ik heb me er op ingesteld. Je moet nog meer offers brengen. Ik wil in het weekend leuke dingen doen, maar ik ben te moe. Het energieniveau wordt lager, daar word je zelf ook niet gezelliger van.
Wat energie geeft, is dat de suspensionbouwer een nieuwe wat lichtere veer heeft gebouwd voor mijn prothese en die gaan we binnenkort testen. Als dat goed bevalt, gaan we een weekeind naar de sneeuw om meters te maken en te wennen. Het is wel spannend, want eigenlijk zijn we er heel laat mee. Het moet deze zomer immers gebeuren. Als het straks niet oké voelt, ga ik er niet op rijden tijdens de Paralympische Spelen. Ik heb er wel vertrouwen in en het is best leuk om het allemaal uit te vogelen.
Er wordt nu al gespeculeerd over de wedstrijden van het komend seizoen, dat maakt me wel zenuwachtig. Het gaat kriebelen. Ook omdat je in een waas zit van trainingen en nog meer trainingen gaat het opeens zo snel. Voor je het weet is het weekeinde. En voor je het weet, sta je in de sneeuw en begint het nieuwe seizoen. De Spelen, ze lijken ver weg, maar komen superdichtbij.”

Verder communicatie via de Website en social media.

Publicatie in de media is toegestaan

14612437 1104511836311625 1038222517559925720 o

 



07-06-2017:

’Die blik in de ogen van Dafne Schippers’

Persbericht: Volendam 7-6-2017 Schrijver Eddy Veerman in gesprek met Snowboarder Chris Vos’Die blik in de ogen van Dafne Schippers’ Eddy Veerman schrijft wekelijks het Paralympisch...

’Het wordt nog spannend’

06-05-2017

 

Chris 7Days portretten 15 RGB 0

 Schrijver Eddy Veerman in gesprek met Snowboarder Chris Vos

 

"Het wordt nog spannend"

Eddy Veerman schrijft wekelijks het Paralympisch Journaal in de Telegraaf. Daarnaast schreef hij onder meer de biografieën van Esther Vergeer en Jan Smit en onlangs kwam zijn boek 'Was Getekend 2, de inspirerende verhalen van zestien Paralympische sporters’ uit. Eddy volgt snowboarder Chris Vos op de voet en schrijft zijn belevenissen op in columns. Dat en meer zal volgend jaar rond de Paralympische Spelen van Pyeongchang leiden tot een boek.

 

 "In gesprek met Snowboarder Chris Vos"

 

De trainingsintensiteit op Papendal gaat omhoog. De laatste keer dat het snowboard van Chris Vos in aanraking kwam met de sneeuw, was eind maart tijdens het NK in het Zwitserse Laax. Hoewel, onlangs had hij zijn eerste testdag met de speciaal door HK suspension-bouwer Edgar Hendrikx gemaakte veer, die door Frank Jol aan zijn prothese is gekoppeld. Een echte motorveer…

,,Qua technologie staat de concurrentie niet stil, dus ik moet zelf ook mijn grenzen proberen op te rekken”, zegt Chris. ,,De huidige vering van mijn prothese, kan niet snel en diep genoeg uitkomen wat mij betreft. Alleen moet de veer bij mij aan de buitenkant van mijn prothese worden bevestigd en dat is een specifieke klus. Suspension-bouwer Edgar Hendrikx uit Tiel is aan de slag gegaan. We hebben getest in de sneeuw, maar de veer was nog veel te zwaar, daar moet nog veel aan gebeuren om het in mijn afstelling te krijgen.”
,,Wel vet, want wat ik zag heb ik nog nooit gezien; het is een enorme stellage en dat zal zo blijven ook. Mijn broeken moeten worden verknipt, want ik moet wel zorgen dat de veer gewoon vrij komt en dat ik ruimte heb om te bewegen. Erop rijden was een geweldig gevoel en een stap in de goede richting. De zoektocht zal nog even voortduren, maar dit gaf hoop dat het allemaal goed gaat komen.”

In Laax deed ik overigens mee aan het NK van de valide-snowboarders en dat is toch elke keer een dingetje. De manier waarop ik snowboard, ziet er cool uit en het gaat ontzettend goed. Maar op het NK, kom ik toch aan de start met een blok in mijn maag. Omdat een hoop mensen inmiddels weten dat ik aan World Cups deelneem en daar goed in ben verwachten zij dat ik dan de strijd aan kan gaan met bijvoorbeeld Glenn de Bois, die als valide-snowboarder Nederlands kampioen is en op het hoogste niveau raced. Op de course zien ze dan het verschil tussen ons en dan schaam ik me, terwijl dat helemaal niet nodig is. Er is gewoon een verschil tussen een valide en een beperkte rider. Ik ga dan vergelijken, terwijl dat niet eerlijk is tegenover mezelf, want het zijn appels en peren. Bovendien reed ik dit keer gewoon heel sterk. Kijk als ik loop zie je dat ik beperkt ben maar tijdens het snowboarden geheel niet, integendeel. En net als zij ben ik dag in dag uit bezig om mezelf te verbeteren. Ik blijf het lastig vinden maar het geeft me ook altijd een positieve prikkel om er wat mee te doen. Een uitdaging om het beste uit mij zelf te halen”

’Mag ik met de beste snowboarder ter wereld mee en dan…'

,,Op de voorlaatste dag had ik een bijzondere ontmoeting, met de Amerikaan Travis Rice. Hij is een van de beste snowboarders ter wereld, zonder aan wedstrijden mee te doen overigens. Hij rijdt vooral back country en maakte al enkele fantastische films zoals the Art off Flight. Assistant trainer Bell Berghuis sprak hem aan en Travis herkende me toen ik hem de foto van ons twee van zes jaar geleden liet zien. Hij vroeg geïnteresseerd hoe het ging, raakte mijn been aan en vroeg of ik de volgende dag - mijn laatste daar - met hem mee ging snowboarden. Helemaal geweldig natuurlijk…”
,,Alleen brak ik die dag mijn orthese op de snowboardcourse, Normaal gesproken heb ik altijd een reserve bij me, maar die lag nou net bij de suspensionbouwer. Kan ik met de beste snowboarder ter wereld mee en dan heb ik geen materiaal… Echt ongelofelijk.”

,,Dat back country-rijden lijkt me gaaf, maar om er mijn werk van te maken, nee. Ik zou die gasten wel willen droppen als piloot van de helikopter. Ik heb onlangs mijn eerste vliegles gehad, in een single prop-vliegtuigje. Een Boeing besturen, dat was mijn droom, maar vanwege ’mijn been’ gaat dat niet. Ik wacht nog op de uitslag van de medische test, welke ik heb ondergaan om te kijken of ik echt vliegveilig ben en mijn brevet voor een klein vliegtuigje mag halen. Dat is nog even spannend…”

 

17554363 1376855355715471 3148512102367654435 n

Foto links: Chris Vos 13 jaar oud met Snowboarder Travis Rice.
Foto rechts: Chris Vos 19 jaar oud, Bell berghuis en Snowboarder Travis Rice. 

Publicatie in de media is toegestaan

 



06-05-2017:

’Het wordt nog spannend’

  Schrijver Eddy Veerman in gesprek met Snowboarder Chris Vos "Het wordt nog spannend"Eddy Veerman schrijft wekelijks het Paralympisch Journaal in de Telegraaf. Daarnaast schreef h...

Van bijna-uitschakeling naar kroon op droomseizoen.

27-03-2017

Chris 7Days portretten 15 RGB 0

          Schrijver Eddy Veerman in gesprek met Snowboarder Chris Vos

Van bijna-uitschakeling naar kroon op droomseizoen.

Eddy Veerman schrijft wekelijks het Paralympisch Journaal in de Telegraaf. Daarnaast schreef hij onder meer de biografieën van Esther Vergeer en Jan Smit en onlangs kwam zijn boek 'Was Getekend 2, de inspirerende verhalen van zestien Paralympische sporters’ uit. Eddy volgt snowboarder Chris Vos op de voet en schrijft zijn belevenissen op in columns. Dat en meer zal volgend jaar rond de Paralympische Spelen van Pyeongchang leiden tot een boek.

"In gesprek met Snowboarder Chris Vos"

 

Chris Vos mag dan negentien lentes jong zijn, de snowboarder uit Noord-Beemster laat na een pre-paralympisch droomseizoen het hoofd niet op hol brengen en blijft vooral realistisch. Precies een jaar voor de Paralympische Spelen mocht hij reeds in datzelfde decor van Pyeongchang de baan en omstandigheden uit testen en won twee keer goud tijdens de World Cup. ,,Tuurlijk geef je daarmee je visitekaartje af, maar dat geeft geen garanties voor de Spelen. Toen ik er vertrok, zei ik wel: See you next time, tot volgend jaar!”

Het was de eerste keer voor de Nederlander dat hij voet op Zuid-Koreaanse bodem zette. ,,Ik was er nooit eerder geweest en dacht vooraf: ik zie wel wat er gaat gebeuren. Het viel allemaal heel erg mee”, glimlacht hij. ,,Ik ben bijvoorbeeld best wel kieskeurig met eten en dacht dat het wat dat betreft een apart land zou zijn, maar het eten was redelijk. Ik had weinig last van de jetlag en had het er naar mijn zin. De opbouw van het Paralympisch dorp en de venues verloopt supersnel, alles is bijna af met nog een jaar te gaan. Vet om te zien wat ze uit de grond stampen en bijzonder dat je daar dan precies een jaar van tevoren staat.”
Alle concurrenten waren er voor het testevent, dat die kwalificatie dubbel en dwars verdiende. ,,Echter de course klopte niet bij het inrijden: bij de eerste feature van de boardercross moesten we afremmen. Dan moet je inhouden, wat niet mooi is voor tv en voor ons ook niet leuk. Sommige snowboarders gingen elkaar echter pushen en namen teveel risico’s, met ernstige gevolgen voor de Argentijnse deelnemer. Hij schoot de baan uit en heeft zes ribben gebroken, een klaplong, een gescheurde lever en een zware hersenschudding. Je kunt best risico nemen, maar niet ongecontroleerd en zeker in zulke belangrijke wedstrijden moet je geen gekke dingen doen.”

’Ik moest mezelf bij elkaar rapen’

,,Ik zag het vanuit de gondel gebeuren. En als deelnemers waren we niet tevreden met dat deel van de baan.” De ’bouwer’ moet komend jaar aan de bak. ,,Met de feedback van de rijders, zoals een ervaren rot als Bibian Mentel die dicht bij het vuur zit en dus goede adviezen kan geven.”
’Heel blijven’ was het devies voor Chris Vos. Alleen dreigde er mede daardoor voor hem tijdens de timetrails een grote verrassing: uitschakeling, nog vóór de heats waren begonnen. ,,Ik had een hele langzame tijd. Ik zag het al gebeuren, dat ik er meteen uit zou liggen. En moest mezelf bij elkaar rapen. Coach Frank Germann bleef kalm en gaf aan dat het in de heats niet om de tijd gaat, maar wie van de twee het snelste beneden is.”
Vos kwam uit tegen de Kroaat Bruno Bosnjak, die de snelste tijd had neergezet. ,,Hij valt vaak, maar als-ie blijft staan, zit hij dicht bij de top. Dat maakt het ook alleen maar leuk. Van mij mag het spannend worden. Ik vind het tof dat het een strijd is, die het liefst head-to-head uitgevochten wordt, dan dat er ondertussen een aantal ten val komt en uitgeschakeld wordt.”
Hij drong uiteindelijk door tot de finale, waar zijn rivaal en kameraad, de Oostenrijker Reinold Schett, wachtte. ,,Ik versloeg hem tijdens het WK en daarna in La Molina pakte hij mij. Hij startte sneller en dat wist ik vooraf. Ik wist ook dat ik het in de eerste bochten moest doen, want in het middelste deel zou het niet meer lukken. In de vierde bocht pakte ik hem en daarna moest ik gewoon geen gekke dingen meer doen en blijven staan. Van bijna uitgeschakeld, won ik toch nog. Zo. From the bottom and now we’re here! Da’s het mooie van boardercross.”
Vos won vervolgens ook het onderdeel banked slalom en als overall winnaar ontving hij tevens de crystal globe, waarmee zijn paralympische droom nieuwe voeding kreeg: goud winnen op de plek waar hij dat volgend jaar nog eens wil doen, maar dan tijdens de Spelen. ,,Het is bijzonder en geeft een goed gevoel dat je daar nu ook de beste kan zijn.”

’De Koreanen excuseerden zich voor de sneeuwval’

Onder eigenaardige omstandigheden, want de paralympische baan zal dan net als tijdens dit testevent geprepareerd zijn met kunstsneeuw. ,,Op één van de dagen viel er kort echte sneeuw. De Koreanen excuseerden zich daarvoor. Heel gek. Wij legden uit: ’But we like snow'. Voor kunstsneeuw vond ik de baan echt heel goed, het verbaasde me dat het zo goed was en bleef. Want het werd steeds warmer, ik vond het zelfs een beetje benauwd, klef.”
Voor Chris Vos breekt een nieuwe testcase aan: de upgrading van zij prothese. Onlangs klonk het nog: Gezocht: suspensionbouwer. ,,Afgelopen week ben ik samen met prothesemaker Frank Jol bij een suspension (veren-) bouwer in Tiel geweest. Je legt uit wat je zoekt en wat je wilt. Heel tof dat hij dit wil doen en zijn ervaring wil delen. Dat doet niet iedereen; dit is specifiek en kost veel tijd. Volgende maand gaan we testen, ergens in de bergen.”
Deze week wacht Vos in Zwitserland het NK. ,,En dan drie maanden trainen op Papendal. Van de zomer gaan we weer ver weg.” Al laat hij de kans om te heliboarden in Canada dit jaar aan zich voorbij gaan. ,,Vorig jaar heb ik het gedaan en het is supertof, maar niet zonder risico, met het lawinegevaar. Alles bij elkaar afgewogen, het reizen en gevaar voor blessures, vond ik het geen moeilijke keuze om niet te gaan.”

’Pyeongchang: see you next time!’

 



27-03-2017:

Van bijna-uitschakeling naar kroon op droomseizoen.

          Schrijver Eddy Veerman in gesprek met Snowboarder Chris VosVan bijna-uitschakeling naar kroon op droomseizoen.Eddy Veerman schrijft wekelijks het Paralympisch Journaal in...

Chris Vos gekwalificeerd voor Paralympische Winterspelen PyeongChang 2018

26-03-2017

1001587 641727015893432 1044609029 n

Foto: Chris Vos Sochi 2014 

 "Fantastisch, ik heb mijn doel behaalt!"

Chris Vos is vandaag officieel gekwalificeerd voor de Paralympische Winterspelen PyeongChang 2018. NOC*NSF heeft de voordrachten vanuit de Nederlandse Ski Vereniging (NSkiV) gehonoreerd.

Voor Chris Vos worden ‘PyeongChang 2018’ de tweede Spelen. Tijdens de Spelen in PyeongChang, staat naast de snowboardcross voor het eerst ook de banked slalom op het programma. Ook op dit onderdeel staat hij aan de start

Na afloop van de kwalificatieperiode en, voor zover van toepassing, nadat de interne selectieprocedure is afgerond, doet de bond een voordracht voor uitzending. NOC*NSF toetst vervolgens of de voordracht voldoet aan alle voorwaarden voor deelname aan de Paralympische Spelen. Een voordracht voor uitzending kan pas door NOC*NSF in behandeling worden genomen nadat de toewijzing van quotumplaatsen door de IF heeft plaatsgevonden. Als de voordracht voor uitzending door NOC*NSF gehonoreerd is, is de sporter verzekerd van deelname aan de Paralympische Spelen.

Chris: Ik ben ontzettend trots en blij dat ik mij geplaatst heb voor de Paralympische spelen van 2018 in Korea. In 2014 Sochi Rusland was ik blij dat ik al mee mocht maar voor Korea moet een podium plek haalbaar zijn. Ik sta er goed voor en heb er ontzettend veel zin. Het harde werken wordt beloond. Op naar Korea!

Vos heeft nu een paar dagen rust en komende week reist hij af naar Laax Zwitserland voor het NK snowboarden. Vervolgens volgt er een test fase met nieuwe orthese benen voor het nieuwe seizoen.

 



26-03-2017:

Chris Vos gekwalificeerd voor Paralympische Winterspelen PyeongChang 2018

Foto: Chris Vos Sochi 2014  "Fantastisch, ik heb mijn doel behaalt!"Chris Vos is vandaag officieel gekwalificeerd voor de Paralympische Winterspelen PyeongChang 2018. NOC*NSF heeft...