Nieuws

Chris Vos grossiert in Medailles tijdens de World-Cup in La Molina

09-03-2019

"Snowboarder maakt indruk tijdens de World Cup Races"

De snowboarders uit alle continenten waren neergestreken in het Spaanse La Molina voor het afwerken van maar liefst 4 World Cup races. La Molina ligt op ongeveer 2,5 uur van Barcelona af en het gebied is "geadopteerd" door de Spaanse tak van de Johan Cruyff Foundation. De Foundation heeft het gebied zo aangepast dat mensen met een beperking hier terecht kunnen voor snowboarden en skiën.

Snowboarder Chris Vos was in goede doen en won maar lieft 2 World Cup races. Daarnaast was hij eveneens goed voor het zilver. Een uitstekend resultaat voor de Beemsterling die zich kan klaarmaken voor de Wereld-Kampioenschappen in Finland.

Vos: Ik kom al vanaf mijn twaalfde in La Molina en heb veel goede herinneringen aan het gebied. 4 jaar geleden werd ik hier voor het eerst Wereld-Kampioen en ontving ik mijn gouden plak van niemand minder als Johan Cruyff een moment wat ik nooit meer zal vergeten.

De omstandigheden in La Molina waren bizar. Er lag nagenoeg geen sneeuw en wat er lag was kunst sneeuw. We hebben alles gehad wind, zon en regen maar ja dat is snowboarden, "it is what it is"
Ik ben ontzettend blij met mijn 2 gouden en zilveren plakken en ik ga mij nu focussen op de World-Championships in Finland. Ik heb er 2 Wereld titels te verdedigen en dat gaat echt een hel of a job worden.

Op 27 maart zijn de Wereld-kampioenschappen in het Finse Pyha.

We racen weer met de Wereldtop

16-12-2018

Het post-paralympisch seizoen is begonnen, met meerdere World Cups en daar kijk ik met een goed gevoel op terug. Niet alleen omdat ik goud en zilver omgehangen kreeg, ook omdat er geëxperimenteerd is met de ‘four by four’-races en dat geeft spektakel. Het starten met z’n vieren wordt nog niet op het WK in maart meegenomen, maar het gaat wel een officieel onderdeel worden, zoals het ook in de bedoeling ligt dat het ‘teamevent’ een Paralympische discipline wordt.

Eind november was de kick-off van het wedstrijdseizoen, zoals jaarlijks in ons eigen Landgraaf. De Amerikanen waarmee ik in Pyeongchang om het goud streed, Mike Schultz en Noah Elliott, waren niet afgereisd en dat vond ik jammer. Ik wil competitie, wil me meten met de concurrentie. Sinds de Spelen in Korea heb ik de mannen immers niet gezien. Ik heb een goede zomer gehad qua voorbereiding en dan wil je weten waar je staat.

Ik snowboard inmiddels weer zoals ik kan. Voor ‘Korea’ had ik een beetje in de knoop gezeten met mezelf, zat er spanning op, waardoor ik de bochten niet afmaakte zoals ik zou kunnen. Het ging wel snel, maar het was ook behouden. Destijds had ik nét een nieuwe veer op mijn raceprothese gekregen en deze zomer heb ik daar de hele tijd op gereden, tijdens het skaten en snowboarden. Ik kan beter ‘lezen’ hoe ik de veer moet afstemmen en dat geeft me betere bewegingsvrijheid en dus vertrouwen.

Voor de World Cups die ik inmiddels heb gereden, is mijn laatste stukje voorbereiding wat veranderd. Het liefst doe ik vlak voor de start nog een stukje warming-up en houdt mijn snowboard zo lang mogelijk onder. Niet langer dan een kwartier gaat m’n board uit, zo blijf ik warm en dat voelt vertrouwd. Voor de startgate pomp ik mijn hartslag als het ware op, om, zodra ik in de startgate sta, die hartslag naar een normaler ritme te brengen. Dat werkt heel goed, het zorgt dat mijn hart niet op hol slaat wanneer ik de startgate verlaat.

We konden de eerste dagen alleen de startsectie oefenen en dat liep niet lekker, dus ik was het op een gegeven moment wel beu. Toen we voor de wedstrijd de course op mochten, ging het gelukkig wel lekker. Op de boardercross reed ik uiteindelijk de tweede tijd, minder dan een halve seconde achter Mike Schultz. In de finale kwamen we allebei ten val en kregen een ‘did not finish’ achter onze naam. Ik hoopte dat we op herkansing mochten, maar er werd gekeken waar wie was gevallen en voor Mike was dat net een paaltje verder…

Een dag later won ik in de halve finale van de banked slalom weer van Noah Elliott en kreeg daaropvolgend de Oostenrijker Reinold Schett als tegenstander. Hij was on fire in zijn semi tegen Schultz. Ik had een superstart tegen hem, maar bleek in beide finales iets te enthousiast en gretig, maakte wat kleine foutjes en verloor. Maar overall heb ik die week wel de meeste punten gepakt.”
We brengen straks de Kerstvakantie door in de Oostenrijkse sneeuw, gaan vervolgens op trainingskamp en willen Europa Cup-wedstrijden rijden tussen de valide-snowboarders. Ondertussen blijven we innovatief bezig met een nieuwe veer, die er – met een extra hydraulische kamer – voor moet zorgen dat ik nog beter kan reiken en dieper kan buigen.

En als ik thuis ben, is er niet langer alleen maar dat ritme van eten, trainen, slapen. Ik maak nu meer tijd voor het halen van mijn vliegbrevet. Het eerste theorie-examen over disciplines als vliegtechniek, het instrumentarium, het elektriciteitsnet, de motoren, de olie, heb ik op zak. Ik breng veel tijd door in de boeken en in de lucht en dat geeft me zóveel energie. Bij het tweede vak gaat het om aerodynamica en prestatieleer, dan wordt het een kwestie van formules uitrekenen. Bovendien krijg ik nog meteorologie. Dan kan ik straks nog weerman worden ook…”

Fijne feestdagen toegewenst en een knallend 2019

Snowboarder boegbeeld van de Chris Vos Foundation

11-11-2018

Noordbeemster 11-11-2018

Snowboarder Chris Vos richt samen met Fonds Gehandicaptensport zijn eigen Foundation op.
Dit werd bekend gemaakt tijdens het jaarlijkse benefiet gala van het fonds wat in de Johan Cruyff Arena was georganiseerd.
Het doel van de Foundation is kinderen en jong volwassenen met een beperking aan het bewegen te krijgen d.m.v. sport en spel. Hij wordt hierbij geholpen door Fonds Gehandicaptensport die enorm veel ervaringen hebben op dit gebied.

Chris: Ik vind het ontzettend eervol en ben enorm trots op mijn eigen Foundation. Na alles wat ik heb bereikt vind ik het ontzettend fijn om andere mensen te inspireren en aan het bewegen te krijgen. De integratie van mensen met een beperking op dit gebied verdient de volle aandacht. Vaak krijg ik vragen van jonge kinderen over mijn sport, maar hoor ook, dat zij denken dat het voor hun niet mogelijk is.

Ik vertel ze dan wat wel mogelijk is i.p.v. wat niet en dan zie je de twinkeling in hun ogen terugkomen. Ik word er altijd zo blij van om dit te zien dat ik er ook heel graag wat mee wilde doen. De voordelen van bewegen en sporten is ook terug te herleiden in het dagelijkse leven. Ik weet als geen ander voor welke uitdagingen zij staan en ik hoop ze een duwtje in de goede richting te geven.

Moeder Natasja Vos was door het Fonds uitgenodigd om tijdens hun jaarlijkse gala de uitgenodigde gasten toe te spreken. Zij vertelde openhartig over haar eerste uren en dagen nadat Chris was overeden door een kraan.

De aanwezige waren zichtbaar geëmotioneerd. Daarna beklom Vos zelf het podium om te vertellen over zijn jeugd, de uitdagingen en wat hij heeft bereikt.
De gasten van het gala ontvingen aan het eind van de avond allemaal het boek Xtreme opgetekend door moeder Natasja en Eddie Veerman.

Verdere info over de Chris Vos Foundation is the vinden op de website:
Chris Vos Foundation.nl

Vos wint 2 gouden medailles in Dubai!

"Van +40 graden buiten naar -20 graden binnen"

Bij de start van het World-Cup seizoen is Snowboarder Vos uitstekend begonnen. De Paralympische zilveren medaille winnaar ging met 2 gouden plakken terug naar huis. Het was voor het eerst dat de atleten afreisde naar het extreme Dubai en de organisatie was uitstekend.

Vos: In het begin was ik toch wel sceptisch over Dubai. Wat kunnen we verwachten en hoe is de sneeuw bij deze extreme omstandigheden.

De organisatie heeft mij enorm verbaasd en verast. Alles was in de puntjes geregeld en de sneeuw was van goede kwaliteit. Ik ben ook blij dat we weer aan het racen zijn en ik zit heerlijk in mijn vel. Dat vertaalt zich ook op mijn snowboard met goede resultaten.

De snowboarders reizen nu af naar Nederland voor 2 World-Cup races in Landgraaf.

Crossen, Vliegen en Prins Harry

09-09-2018

 Chris in gesprek met Prins Harry uit Engeland.

 Noordbeemster 9-9-2018 geschreven door Eddy Veerman

‘De zomer is nog niet ten einde, maar nog even en wij gaan de sneeuw opzoeken. Dan staat het eerste trainingskamp op het programma. Maar wat was het een heerlijke zomer, met vlieglessen, deelname aan een autocross - samen met m’n vader en broer Lorenzo - én een bijzondere ontmoeting met Prins Harry.

Eerst was er twijfel. Het was zó apart. Opeens kreeg ik een vreemde mail, met een uitnodiging om Prins Harry uit Engeland te ontmoeten. We geloofden het eerst niet. Maar het bleek écht. Hij was een paar dagen in Nederland, onder meer ter aankondiging van de Invictus Games, die in 2020 in Nederland worden gehouden. Ik was er samen met andere sporters, zoals Epke Zonderland en Marc van de Kuilen, als rolstoelbasketballer deelnemer aan die Games. Tuurlijk gaat zoiets heel vluchtig, maar ik vond het superbijzonder om hem te mogen spreken, écht een eer.

Misschien vlieg ik nog eens zijn kant op om zijn optrekje te bekijken. De studie om het vliegbrevet te halen, is een lange zit. Ik heb m’n medisch certificaat binnen, maar met de ‘theorie’ ben ik nog een tijdje zoet en dan nog veel vlieguren maken. Maar het gaat heel goed.

Het vergt tijd en geduld en dat is iets wat mensen die meedoen aan een autocross niet hebben. Je moet ook een beetje maf zijn. Ik kon eindelijk een keer meedoen aan de Beemster Auto Cross, in onze gemeente. Drie weken eerder had ik proefgereden in Venhuizen en dat ging heel goed.

Vervolgens kwam de thuiswedstrijd. M’n vader en broer Lorenzo deden ook mee. Ik was best zenuwachtig: die ronkende motoren van botsauto’s, want dat zijn het eigenlijk. Er gebeurt van alles om je heen, je mag elkaar uitschakelen onderweg.
Nee, er speelde geen onderlinge competitie tussen ons, het is meer survivallen en zo ver mogelijk komen. Lorenzo ging goed, m’n vader ook, al gingen ze wel allebei over de kop. Ik had dit keer een beetje pech, was wel meteen door naar de kwartfinale en mocht daarin vooraan starten, maar de gaskabel bleek kapot. Daardoor kreeg ik maar vijftien procent power… Jammer, maar wel super gave dag gehad.

Ondertussen zijn we alweer maanden volle bak in training. Met veel cross-over sporten. Zo stond de afgelopen weken bijvoorbeeld in het teken van surfen en teambuilding op Vlieland. Met het koken van producten uit de natuur en toffe andere dingen. Volgende week gaan we naar Frankrijk voor nog een week surf en dan wacht de sneeuw in Pitztal. Die afwisseling is heel leuk. Het is wat minder ‘regime’, meer vrijheid in de keuzes wat wijzelf willen, maar wel keihard trainen.

Langzaam maar zeker begint het weer te beginnen, want dit keer gaat de World-Cup in Dubai in oktober wel door.
Ik voel me goed - op elk vlak - en ben klaar voor het nieuwe seizoen en het rijden van wedstrijden. Er is niet dat grote doel van een Paralympische Spelen, maar voor mij tellen de World Cups en het WK wel zwaar.

Technisch team overleg voor ontwikkeling van Chris zijn snowboard been bij HK Suspension.

Ondertussen is er wel meer tijd om te sleutelen aan mijn prothese. Er is een nieuwe veer onderweg en die wordt tijdens het eerste snowboardcamp getest. De veer zelf heeft meer afstelmogelijkheden en ik zal een stukje range winnen, waardoor ik meer kan squatten en flexibiliteit heb. Het gaat uiteindelijk voordeel opleveren, maar in het begin wordt het zeker wennen. We zijn in ieder geval enthousiast. Zijn weer gegroeid in kracht en behendigheid en ik ben heel benieuwd hoe dat uitpakt in de sneeuw.

Telkens als mijn vriendin Lisa en ik straks terugkeren uit het buitenland, komen we terecht in het nieuwe huisje waar we net de sleutels van hebben gekregen. Het is iets dichter bij Papendal, iets meer buiten de stad, gewoon een wat chiller plekje dat op ons pad kwam. Superbij, maar ehhh… eerst nog verhuizen…

Een nieuwe start van de snowboard cycles

17-06-2018

Persbericht: Noordbeemster 17-6-2018

Terwijl in ons land de warmste meimaand in driehonderd jaar werd gemeten, heb ik me in die weken voor het eerst sinds de Paralympische Spelen van Pyeongchang weer eens in de sneeuw begeven. Het startsein van een nieuwe Paralympische cyclus is gegeven, maar niet voordat wij, mijn vriendin Lisa Bunschoten en ik, eerst van een maand vakantie op Bali hebben genoten.

In de eerste week kon ik nog niet echt genieten, was bezig met andere dingen en stond duidelijk nog niet in vakantiestand, zoals Lisa ook afkickverschijnselen had. Alles was jarenlang op de prestaties van die ene week in Zuid-Korea gericht en opeens mag of moet je alles loslaten. Aanvankelijk zouden we gaan rondreizen op Bali, maar we kozen ervoor meer te relaxen, te surfen en het is daar gemakkelijk om met een scooter dagtripjes te maken. Op die manier hebben we de locals ontmoet en die keken best wel op van twee Europeanen met een prothese.
We zijn gewoon wat weggetjes ingeslagen en hadden niet het gevoel dat het er onveilig was. Onze indruk was dat er hele lieve mensen zijn, behulpzaam. Je ziet er de langs de weg bedelende kinderen. Vervelend om te zien, omdat je niet wilt dat het zo gaat, maar je kunt er weinig aan doen. Je ziet ook dat de moeder verderop gewoon zit te eten. Dat komt dan weer heel anders over.

Eenmaal terug in Nederland, was dat best gek. De tijdens en na de Paralympische Spelen ontvangen champagneflessen stonden er nog, de medailles lagen op tafel. En dan start je de auto voor het eerst weer om richting Papendal te gaan. We zijn begonnen met de trainingen maar in dit post-paralympisch seizoen ziet het programma er gelukkig anders uit. Met nóg meer cross-over sporten. Naast het mountainbiken en skateboarden mochten we er nog een zelf uitkiezen en ik heb voor boksen gekozen, om weer op een andere manier sterk te worden.

De tijd vliegt voorbij, lekker buiten bezig zijn. Ook om me heen hoor ik dat sporters toch even uit het zwarte gat moeten kruipen en het is daarom goed dat we minder dan normaal op Papendal trainen. We gaan ook pas later dan gebruikelijk in het seizoen de sneeuw in. Lisa en ik namen laatst wel deel aan een valide-wedstrijd in Landgraaf, gewoon voor de lol, om even lekker op het snowboard te staan. Ik pakte voor het eerst na ‘Pyeongchang’ weer mijn oranjehelm, oranje jas en handschoenen uit mijn tas en dat was best bijzonder. Het geeft toch weer een bepaald gevoel, doet je denken aan toen.

Zoals dat speciale gevoel ook voor mijn boek, waarvan de tweede druk is uitgekomen, geldt. Het grootste deel van ‘Xtreme’ heb ik bewust niet vooraf gelezen, pas tijdens mijn vakantie na de spelen en dat kwam behoorlijk binnen. Echt heel heftig en mooi. En daar ben ik trots op. Zoals ik dat ook ben op de andere ontwikkelingen. Hier en daar mag ik een presentatie geven, of officiële openingen verrichten. Dat geldt ook voor Lisa. De Spelen hebben bij haar een litteken achtergelaten in het gezicht. Door middel van masseren en insmeren gaat het er steeds beter uitzien, maar het zal vermoedelijk altijd zichtbaar blijven.

En eindelijk kan ik verder met mijn vlieg pilotenopleiding want dat stond even op de tweede plaats. Mijn lesvliegtuig is aangepast met een speciale hendel op de voet pendalen waarmee ik deze met mijn hand bedien. Ik ben druk met de studieboeken bezig en heb mijn eerste vlucht gemaakt. Machtig mooi en een droom die voor mij uitkomt. Ik hoop dat ik in de toekomst hier wellicht na mijn sportieve prestaties op terug kan vallen.

Voor nu is het dus leren trainen slapen en uiteraard tussen door eten.

‘Tóch een boek met handtekening voor de Koning’

02-04-2018

Chris: ,,Wij zijn ruim een week geleden geland en teruggekeerd van de Paralympische Spelen, maar eigenlijk landt het allemaal stukje bij beetje. Wat is er allemaal gebeurd? En wat nu? De Spelen liggen achter ons, de huldiging bij de minister en het koningspaar is geweest, tv-shows, de boekpresentatie… Soms ben ik nog onrustig in mijn hoofd. Ik moet iets doen, dat gevoel. Maar ik hoef of moet even niks. Tja, wat zijn dat? Afkickverschijnselen?

Vrijdag was een hele mooie dag. ’s Middags was de bijeenkomst in de Grote Kerk van Den Haag, voor de huldiging samen met de Olympische sporters. En voorafgaand mocht ik de eerste exemplaren van mijn biografie, ‘Xtreme’, aan de Minister van Sport en aan chef de mission Esther Vergeer overhandigen.

Daarna stond het bezoek aan Koning Willem-Alexander en Koningin Máxima op het programma en ik wilde graag een boek aan de Koning geven. Ik had het ook in m’n handen, maar volgens het protocol mag zoiets niet. Maar het zijn toch ook gewoon mensen? En aan de manier waarop de Koning alles beleeft, kun je zien dat hij een sportfan is, dus ik nam toch een boek mee en gaf het aan hem. Hij was heel enthousiast en vroeg of ik mijn handtekening er in wilde zetten. Ik ben blij dat ik het tóch heb gedaan.

’s Avonds zat ik met schaatser Kjeld Nuis samen bij Jeroen Pauw aan diens tv-tafel. Kjeld is een toffe gast, een dag eerder duwde hij mij nog over het ijs tijdens de Golden Clinic voor de sponsors en hun naasten. Je merkt toch dat iedereen naar elkaar opkijkt, olympisch en paralympisch. Er groeit respect. Het is misschien een heel andere wereld, maar je hebt eigenlijk hetzelfde meegemaakt.

In het weekeinde was er eindelijk rust. Tijd voor onszelf, tijd om de koffers helemaal uit te ruimen. Dan kom je heel veel oranje-spullen tegen. Dat maakte me toch opeens emotioneel. Het was zó leuk, mooi en cool en nu is het al afgelopen, dan sluit je opeens een lang en groot hoofdstuk af. Die dikke oranje jas, de regenjas, het zijn fijne spullen van TeamNL, ik was er op hartstikke trots dat ik het mocht dragen en tja, je wilt het wel weer aantrekken als je het zo in je handen hebt.

We zijn dus een beetje aan het bijkomen, dinsdag hebben Lisa en ik een uurtje op de Veluwe gewandeld. Heel mooi en wát een rust. Ik vind het moeilijk, om die rust te pakken, dacht eraan om weer naar Papendal te gaan om wat te trainen. Maar het wedstrijdseizoen zit er op en het eerstvolgende evenement is nog zo ver weg…

Het is goed om terug te gaan in gedachten, om ‘Pyeongchang’ weer te herbeleven. We hebben races teruggekeken, interviews, foto’s, berichtjes. Bizar, dat je vier jaar traint voor een moment. Dan sta je daar, dan gebeurt er zoveel, er komt zóveel bij die wedstrijd kijken, dat is nou het bizarre en tegelijkertijd het magische van de Spelen.

In je verbeelding is het al groot en dan ben je daar en dan is het nog groter dan je denkt. En wat er dan allemaal door je heen gaat. Het is supertof dat we er samen over kunnen praten, over teleurstellende momenten en over de mooie momenten.” Lisa: ,,Bij ons is veel gebeurd, in Japan en in Zuid-Korea. Dan kom je na een maand terug en hier is alles nog hetzelfde. Dat is zo raar. Maar het is fijn dat je het met elkaar kunt delen.”

Soms zijn de meest ongelooflijke verhalen waargebeurd.

De documentaire "Chris Vos - Niets is onmogelijk"

Vertelt het inspirerende verhaal van Paralympisch snowboarder Chris Vos.

Van een dramatisch ongeval op zijn vijfde en de diagnose

"Nooit meer kunnen Lopen" 

naar een succesvolle snowboard carrière en Zilver op de Paralympische winterspelen.

*Zondag 8 april 11.40 uur*
*Dinsdag 10 april 20.30 uur*

Nederlandse loterij Medaille Taxi

21-03-2018

Net naast het podium.

17-03-2018

PyeongChang 16-3-2018

 Naam fotograaf: Natasja Vos

Snowboarder Chris Vos is net naast het podium geëindigd tijdens de Banked Slalom races op de Paralympics van PyeongChang en eindigde op een vierde plek. Vos had uitzicht op het podium maar ging voor een "all or nothing" run om het goud te pakken. Hij slaagde hier niet in omdat hij op het randje reed en hierdoor ten val kwam.

Chris Vos: Ten eerste is het natuurlijk ontzettend balen dat ik niet op het podium sta hier maar ik moest gewoon gaan voor de gouden plak. Hier heb ik 4 jaar voor getraind en ik dacht "Lets do This" Helaas schoot ik eraf omdat ik heerlijk op dreef was maar de snelheid niet hield. Gelukkig heb ik een fantastische zilveren medaille op de Boardercross races om mijn nek hangen en daar ben ik ontzettend trots op. De Paralympische spelen groeit uit tot een fantastisch event en ik ben trots dat ik er deel van uit maak.

De sluiting Ceremony staat gepland op zondag 12.00 uur Nederlandse tijd waarna het team op dinsdag 18 maart 4.30 uur land op Schiphol. Vrijdag 24 maart worden de sporters gehuldigd in de grote kerk in Den Haag waarna zij aansluitend de Koning bezoeken.

Naam fotograaf: Natasja Vos

Zilver Paralympische spelen Boardercross

15-03-2018

Naam Fotograaf: Natasja Vos

PyeongChang 12 maart 2018

Geschiedenis is geschreven door de 20 jarige Beemsterling uit Noord-Holland. Op een enorme lange dag met 2 uur vertraging won Chris Vos na een indrukwekkend optreden op de Paralympische spelen een zilveren medaille op de Boardercross races in PyeongChang Korea. De Amerikaan Mike Schultz kaapte het goud weg doordat Vos viel tijdens de race.

Vos: Als eerste wil ik iedereen bedanken die dit mogelijk hebben gemaakt dat ik zo goed kan en mag presteren. Ons snowboard team en alle mensen op Papendal, BEDANKT! Waanzinnig gewoon. En uiteraard mijn ouders en andere familie die ik zo moet missen omdat ik zoveel van huis ben.

Maar vandaag heb ik genoten van de races en ik was "on Fire" Wat een heerlijk gevoel is dat toch zeg. Ik zat heerlijk in mijn vel en heb maximaal geracet. Mijn hoofd was lekker leeg en de focus zat er goed op. Ik vond de Victory Ceremonie fantastisch, het mooiste wat mij is overkomen.

Een domper op de feestvreugde was wel dat mijn vriendin Lisa Bunschoten werd aangereden door het snowboard van Bibian Mentel tijdens haar finale races. Zij moest naar het ziekenhuis voor een pittige snee in haar wang wat gehecht moest worden. Ik ben trots op haar en de wijze hoe zij gereden heeft vandaag.

Snowboarder Chris Vos stelt zich voor

08-03-2018